زبان بسته

من دارم هیولای گردن کلفتی را میبینم که از اعماق روحم سر بر آورده بیرون و فقط می خواهد تلافی کند.میخواهد گوشه کنایه بزند،آزار بدهد،نمک روی زخم بپاشد فقط میخواهد ویران کند تا آرام شود...راستش را بخواهید زورم نمیرسد بهش،قبلن ها هر از چند گاهی قد علم میکرد ولی هیچ وقت به این گردن کلفتی نبود تازه همیشه برای مهارش دلم با من بود و کنار من،حالا اما دلم رفته پشت به من نشسته و زانو هایش را بغل کرده...از پس این هیولا بر نمیایم،نمیتوانم زبانش را پالایش کنم از نیش و متلک ولی میتوانم ساکت باشم تا از زبان من حرف نزند لااقل!

ساکت می شوم