Monday, May 11, 2009

صبح به وقت حافظ

دلبر که جان فرسود ازو کار دلم نگشود ازو


                                                     نومید نتوان بود ازو باشد که دلداری کند


گفتم گره نگشوده ام زان طره تا من بوده ام


                                                      گفتا منش فرموده ام تا با تو طراری کند

6 comments:

  1. این غزل صبح ما را هم ساخت

    ReplyDelete
  2. دوست عزیز چقدر پست تثلیث تلخ رو دوست داشتم .خیلی زیبا اون حال رو بیان کردی .مخصوصن اون تیکه کمربند مشکیت که دیگه آخرش بود ! نومید نتوان بود ازو باشد که دلداری کند...

    ReplyDelete
  3. به به چه حافظ خوش اخلاقی. صبح شما و حافظتون به خیر

    ReplyDelete
  4. تنها راه تسکین گذشت زمان است.

    ReplyDelete
  5. سلام من بعد از مدتها اومدم....یه عالمه هم درس دارم!
    گقتی خبری تازه تر از بی خبری نیست     دیدیم که در بی خبری هم خبری نیست    ای کاش که این وسوسه ی اوج نمی کشت   ما را که در این کنج قفس بال و پری نیست!

    ReplyDelete