اغوا : نگاه مردانه

اغوا.علی اکبر خان دهخدا معنایش کرده فریب،تحریک،برانگیختگی بر کار های بد.در عهد قدیم آمده که مار حوا را اغوا کرد و حوا آدم را و اودیسه هبوط شکل گرفت.به یمن اغوا انگار آدم،انسان شد...راز بزرگی است اغوا.آمیزش خیر و شر در یک لحظه به طول ابدیت،خواستن و نخواستن؛داشتن و نداشتن و همه شور اغوا در این تجمع اضداد است.

اغوا شاید پر شور ترین لحظه انسانی باشد.زنی را بخواهی به تمامی و زن در دسترس نباشد،آسان نباشد،پشت هزار سپر سنت و عرف و ذات سنگر بگیرد و تو بدانی و بخواهی؛اغوا اینجاست که معنا میابد.در همان گره خوردن آنی چشم ها،در آن گریزپایی زنانه؛در فوران خواهش،در آن بیداری غریزه هزاران ساله شکار مردانه؛اغوا امتداد غریزه،وسعت احساس است.

معدود لحظاتی باید باشد در زندگی مردانه مانند آغاز اغوا که مرد چنین در آن احساس مردانگی کند، و طرفه آنکه عمق اغواگری مردانه را میزان تماس مرد با روح زنانه درونش، با زنانگی جاودانش تعیین می کند.هر چه مرد به راز زنانگی آگاه تر باشد،چرخش هدف اغوا آشکار تر است.چرخشی از تن به روح از بی تابی برای تصرف تن تا جستجوی امکان رصد روح.زنانگی مرد است که مشخص می کند هدف اغوا کدام است؛هر چند تنانگی،کشف تن و داشتنش در هر حال حتی وقتی روح هدف باشد،مهر تاییدی بر پیروزی مرد در پروسه اغواست

به رقص آوای واژه اغوا بنگرید.اغوا بی تردید نوعی رقص است میان صید و صیاد که مدام و بی امان جا عوض می کنند.در اوجش صیاد ،صید می شود و شکار،شکارچی!اغوا نوعی سماع انسانی است.می گذاری دور شود،برقصد،فضا داشته باشد،فکر کند که رهیده،که گمش کرده ای، که دیگر روحش،صید تو نیست و در همان لحظه،نزدیک می شوی،یورش می بری،خود را به تمامی بر آن می افکنی و این رمز رقص اغواست:دوری و نزدیکی،شهد شهود...سفره دلپذیر شین است اغوا:شب نشینی شعر و شور و شراب... و مگر نه اینکه شب ، شعر ، شور و شراب همه با هم شاید،شاید بشوند زن؛زنی که راز اغواست!