تا انتخابات-1: چرا رای می دهم؟

تصویری دارم از مردمی که سی سال پیش مشت هایشان را گره کردند،به خیابان ها آمدند،فریاد کشان مرگ بر و زنده باد گفتند.پیروز شدند،تقسیم شدند،به جان هم افتادند،جنگیدند،غالب مغلوب را به دار کشید،اقلیت در حزب اکثریت بمب گذاشت،همسایه حمله کرد،جنگ مقدس شد،مین شد ابزار تیمم،چهارگوشه این خاک مقهور نیرو های گریز از مرکز شد،جنگ آتش آژیر قرمز،تحریم اقتصادی،انجز انجز انجز وحده،قطعنامه،جام زهر،خلیج فارس ایران محل دفن ریگان،پرواز شوم ایرباس

مردمی را به یاد می آورم که کمرشان خرد شد،شکست به هنگام بازسازی مملکت ویران،که شهروند درجه دو شدند،که بیست میلیون رایشان پشت سد قدرت ماند،نویسنده و نخبه شان را گلو بریده و کاردی شدی یافتند،که آداب بازی را نمی دانستند،که قهر کردند،که سفلگان را با دست خود پروراندند که خواندن دیدن شاد بودن شد آرزو برایشان،که قطع نامه از پی قطع نامه صادر شد علیه شان که رویای نان بی دغدغه خوردن و ترانه بی مشغله سرودن را دارند به گور می برند

این مردم را به یاد می آورم و دلم نمی خواهد هرگز هرگز فرزندم،نسل بعدی ما، همه این حماقت ها را تکرار کند،همه این زجر ها را متحمل و مجبور به آرزوی هر چیز کوچک شود،که این خانه دیگر تاب توفان ندارد،که مردمانش حالا بیشتر پرنده های مهاجرند تا درختان ریشه در خاک ماندنی...

من رای می دهم چون عواقب رای ندادن یا یک دیکتاتوری چکمه پوش خشن است یا یک بلوای مشابه همه سی سال گذشته؛یا دخالت خارجی است یا آشوب داخلی؛من رای می دهم چون فکر می کنم با رای دادن می شود قدم های کوچکی برداشت برای نسل آینده ایران،برای پسرکم،دخترکم،برای همه بچه های این سرزمین که مثل من و ما کودکی نشود برایشان حسرت

من رای می دهم!