دوم خرداد به سال هفتاد و شش

روز غریبی بود دو خرداد،به سال هفتاد و شش.عصر به همراه مجید و حمید راه افتادیم سمت مسجد نارمک.حمید همین طور سر بسر من می گذاشت که چون ناطق نوری مازندرانی است به او رای می دهد.من هم جدی گرفته بودم و داشتم گریبان می درانیدم که فقط خاتمی.سید دل من و ما را برده بود،ظرف دو سه هفته چنان کرده بود با ما که فراموش کرده بودیم همین یکماه قبل با تاکتیک بین بد و بدتر بد را برگزینیم تصمیم به رای دادن به او گرفتیم اما حالا ماجرا فرق می کرد

صف ایستادیم،رای دادیم،با افتخار نوشتم سید محمد خاتمی و بعد بلای جان حمید شدم تا برگه رایش را به من نشان دهد مبادا که ناطق یک رای از خانه ما بیاورد.حمید هم نوشته بود سید محمد خاتمی؛خیلی طول نکشید تا بفهمیم بیست میلیون ایرانی نام سید را روی ورقه های رای گیری درج کرده اند و مهرش را در قلبشان؛مهرش به دلمان افتاد و یادمان رفت سید محمد خاتمی نه منجی اسطوره ای ما که نیک مردی با ضعف و نقایص خاص خود است.گناه داشت سید،شده بود حامل آرزو های فروخورده نسل اندر نسل مردم این ملک که مصدق و ستار خان را در او می جستند و حتی فراتر از آن از خاتمی دلخور بودند که چرا مثل آرش جان خود در تیر نکرده و یکتنه دفع خطر از یک ملت نمی فرماید.زمان می خواست تا بفهمیم چه نیکمردی است خاتمی با همه ایراداتش و چهل و دو میلیون رای که دو بار به او دادیم حقش بود،حقش است!

برگشتیم با بچه ها خانه،بستنی خوران و خوشحال که کاری کرده ایم کارستان؛هنوز مانده بود به ظهر فردا که مردم در خیابان ها شیرینی پخش کنند،به خانه رسیده و نرسیده ،تلفن زنگ زد،کسی بود که دوستش می داشتم و آن روز برای اولین بار به من زنگ زد.اولین عشقم برای اولین بار روز دوم خرداد با من تماس گرفت.غریب روزی بود دو خرداد به سال هفتاد و شش!