Saturday, May 16, 2009

شکر ایزد

به این اداره های دولتی که می روم همیشه و همیشه با این ایده خارج می شوم که خدایا صد هزار بار شکرت که بخاطر یک لقمه نان مجبور نشدم پشت میزنشینی اینطوری را تجربه کنم:کار تکراری،آدم های تکراری،جو انسانیت کش... صد هزار بار شکرت خدا جان!

3 comments:

  1. وقتی می بازم زندگی می کنم! این تنها راهیه که بعدش باقی می مونه. دوست دارم بی نهایت دادا

    ReplyDelete
  2. این جو انسانیت کشش از همه غیر قابل تحملتره!

    ReplyDelete
  3. بعله، راست میگی..ولی بدترش اونه که تو شرکت خصوصیی کار کنی که جو ادارات دولتی توش حکمفرما باشه...نه مزایا ی دولتیه رو داری نه آزادی عمل و تنوع خصوصیه رو! حکایت اینروزهای من!

    ReplyDelete