يادم باشد زندگی کنم

سلام! پيش از انکه واپسين نفس را برآرم/پيش از انکه پرده برافتد/پيش از پرپرشدن اخرين گل/برآنم که زندگی کنم/برآنم که عشق بورزم/برآنم که باشم!(مارگوت بيکل)

۱-«وقتی خواننده ای ترانه زيبايی رو به زبانی که تو نميفهمی،ميخونه بسيار لذت بخشه.چون ميشه جای لغتهای متن اون ترانه هر واژه ای که خودت دلت ميخواد رو جايگزين کني»نميدونم اين جمله ها رو کجا شنيدم يا خوندم فقط ميدونم هر وقت رومانزای بوچلی رو ميشنوم و مهمان صدای مخملی بوچلی ميشم اين کار تبديل به بزرگترين لذت اون آن ميشه.

۲-صحنه ای تو فيلم اژانس شيشه ای هست،حدودا اواخر فيلم،که فاطمه همسر حاج کاظم براش چفيه و پلاکش رو ميفرسته-يعنی اينکه تصميمت رو ميفهمم،بهش احترام ميذارم و حمايتت ميکنم-من هميشه اين صحنه رو که ميبينم حسرت توی رگهام يورتمه ميره.مردی که همچين يقينی از سمت همراه عاطفی زندگيش دريافت ميکنه به نظرم اگه دنيا را جابجا نکنه از بی خاصيتيشه.حالا اين روزا که همه دارن سعی ميکنند لباس يک قهرمان رو به تن اکبر گنجی کنند و خودش هم داره تو جلد آرش کمانگير ميره،نميدونم چرا همش فکر ميکنم نقش خانم شفيعی،همسر اکبر گنجی تو اين پايمردی شوهرش مغفول مونده.اين زن تو تمام اين سالها بار زندگی رو به دوش کشيده،تو راهرو دادگاه منتظر حکم عزيزش بوده،آواره اوين شده،کتک خورده،توهين شنيده و...همين طور پا بر جا مونده.از نظر من اگر اين پابرجايی خانم شفيعی نبود اون سرکشی ها و مقاومت های اکبر گنجی هم هيچ وقت انقدر مستدام نميشد.به احترام همت و جوهرش تمام قد ميايستم و تعظيم ميکنم!

پينوشت: ...يادم باشد من از مشکلاتم، بزرگترم.يادم باشد مهرورزی را تبديل به قفس نکنم،يادم باشد زندگی يعنی لحظه اکنون!