نبرد عليه نفرت

۱-عصر روز دوم دوره ذن.کلاس دارد تمام میشود که یکی از اقایان بلند میشود و میگوید:«لطفن به خانمها بگین حجابشون رو رعایت کنن،من حواسم پرت میشه وقتی حجابشون درست نیست»پسرک بیست ساله به نظر میرسد و هم نام من است.در بیانش تحکم نیست اما من را عصبی میکند.همه شب را با خودم کلنجار میروم و حرص میخورم که که «توی دوره هم باید فرمایشات حضرات را تحمل کنیم» و یا«مردک خودخواه این همه آدم لباسشان را کم یا زیاد کنند که تو راحت باشی».فردا نمیخواهم اصلن ببینمش.حتی موقع بعضی تمرین ها عمدن بهش راه نمیدهم:نوعی لجبازی کودکانه شاید.عصر دوباره بلند میشود و از چالش ذهنیش حرف میزند و من کمی که از فرش خصومتم پایین می آیم میبینم که چقدر کودک است و تا چه حد خودش قربانیست و چه دل پاکی دارد...از خودم خجالت میکشم و میگذرد!

۲-میدان ونک،یک روز عصر تابستان.منتظرم دوستیم،از کنار ماشین نیروی انتظامی میگذرم که ۴ تا دخترک جوان را گرفته اند و منتظر پر شدن ظرفیتند برای حرکت.حرص میخورم و زیر لب غرولند میکنم و میگذرم کمی جلو تر.دو تا خانم چادری می ایند سمتم.با کینه نگاهشان میکنم و بر خلاف عادتم راه را باز نمیکنم برایشان.«لعنتی ها»...کمی که میگذرد یادم میفتد که زهرای مهدی را اولین بار که دیدم چادر سرش بود و یادم می افتد همه محبت خالص خواهرانه اش و از خودم خجالت میکشم و میگذرد!

۳-نگاه میکنم به خودم:پر شده ام از نفرت،انقدر که پسرک معصومی میتواند دو روز متلاطمم کند یا دو خانمی که صرفن چادر سرشان است برایم میشوند دشمن.درون خودم میگردم و میدانم آزادی ومدارا-همه آنچه که من برای ایران میخواهم-هیچ نسبتی با نفرت ندارند و هیچ جای بیانیه جهانی حقوق بشر که انگار کتاب مقدسم است نفرت منزلتی نیافته...میبینم خودم را پر از بغض و کینه و خجالت میکشم ولی نمیگذرد

علیه این نفرت و کینه باید بپا خواست.اشتباه انقلابیون دهه پنجاه را نباید تکرار کنیم.با مرگ بر و مرده باد، این وطن،وطن نمیشود.مباد که بگذاریم سفلگان ،پلیدیشان را حقنه کنند به ما.مباد که سعی کنیم خون را بشوییم به خون و نفرت را پاسخ نفرت کنیم.این رزم مقدسی است برای انسان بودن:درش مشارکت کنیم!