من سيب شکار ميکنم/تو سرم را توی دامنت بگير!

نوجوان بودم.نميدانستم چه ميخواهم و ميدانستم چه نميخواهم...«هر چه که باشد جز چريدن مداوم نواله ناگزير»...ميخواندم تا شکل بگيرم و مجبور بودم تجربه کنم هر چه را که خوانده بودم تا به قول آقای البرادعی راست آزمايی شود.درين فاصله سالهی ۱۴ تا هجده سالگی دو نشريه برايم مانند پنجره هايی بودند که ميشد از آنها به ازدحام کوچه خاکستری نگاه کرد.گردون معروفی برايم پنجره ای بود تا جهان ادب را در يابم و ايران فردای سحابی جهان سياست را...اين چنين بود که سحابی برايم اسطوره شد و هنوز که هنوز است غريبانه دوستش دارم.انگار که پيرمرد چشم من است اما اقرار ميکنم گردون چيز ديگری بودو تعطيل شدنش درد سختی که تاب آوردنش دشوار بود برای امير ۱۷ ساله.معروفی ازين مملکت رفت و تازيانه زنندگان سلطان فقيه هنوز چشم انتظار تعزيرش بی تابی ميکنند.حتی درخواست سيمين دانشور و جمعی از روشنفکران برای شريک شدن در مجازات شلاق شرع انور ما به ازای ادامه انتشار گردون هم کمکی نکرد.معروفی رفت و ما مانديم و زمان گذشت و گذشت و گذشت...هنگامه انتخابات ترک برداشت اين اسطوره ذهنی وقتی احساس کردم چه بی مهابا و خودمدار ميتازد بر اصلاح طلبی نيمه جانمان و فراموش کرده که من و ما بی همين يک روزنه برای نفس کشيدن چه بايد بکنيم؟ميتاخت و ميتازاند و احمدی نژاد را برای جامعه بی پيامبر ما کادو پيچی ميکرد.دلخوری ماند و مانداما خوشی خاطره را به سهولت نميتوان به دست باد نسيان داد تا به ناکجا ببرد.معروفی همچنان معروفی بود.باعث اين نوشته دو شعری بود که در وبلاگش خواندم اندر حکايت عين القضات وعجيب عاشقانه ای بود عين القضات به روايت معروفی:«...شعر ميشوی بخوانم تورا بالای دار/شيرميشوی بنوشم تو را/در کودکی ام راه بيفتم/کوچه به کوچه نشانت دهم؟/دستم را بگير/گم نشوم/ نترسم...»

هنوز به احترامت تمام قد ميايستم مرد!

پی نوشت:گشت و گذار امروز بهانه ای شد تا وبلاگ يک شاعر افغان را پيدا کنم:خالده نيازی.:«...وظيفه همه شاعران/عاشق بودن به کسی هست که نيست...»