بن بست نوشتن

حس نوشتن نيست.قبلا نگران ميشدم وقتی اين حس عزيز اينطور قريب بودو غريب اما حالا ياد گرفته ام خونسرد باشم و اين خونسردی، مديون پاپا همينگوی است که در شرايط مشابه اينطور به خودش دلداری ميداد:«نگران نباش،تو قبلا هم نوشته ای پس  باز هم ميتوانی بنويسي».اين نوشتن چنان جزيی از زندگی من شده که با فقدانش انگار چيز مهمی سرجايش نيست.عصبی ميشوم و پرخاشگر-اين روز ها هم که الی ماشاءالله اماده پرخاش کردنم...بماند حتما باز هم ميشود که بنويسم...ميشود...ميشود...م ی ش و د!

پی نوشت عصبانی:نصف ننوشتن اين روزهايم تقصير بلاهت اين همکار محترم است که با دهن بنده وصلت کرده،ديگر صبرم تمام شده از دست حماقت مداومش آنقدر که ديگر حق استادی و کهولت سن و غيره و غيره دارد يادم ميرود.

پی نوشت خوشحال:چقدر خوب است که امشب ميمانی خواهرکم.هر چه تاس ميريختم برای مواجهه با تنهايی امشب عايدم چيزی نميشد.از آن شبها بود که اصلا دلم تنهايی نميخواست.