سحر ندارد این شب تار

ما آدم‌های خاطره‌بازی هستیم. مقابل تلخی جهان پناه می‌بریم به خاطرات‌ ، به خیال خیابان‌های تهران‌ وقت دست در دست هم بودن‌، به یاد همهء آنهاکه فرودگاه امام بلعیدشان، به عاشقی کردن‌ها، به دل‌بازی، به بی‌قراری و تنهایی، ما آموخته‌ایم پناهنده شدن به سنگرچشمان یاری را حتی وقتی که دور و دیر است... ما به خاطره زنده‌ایم، فقط کاش ، کاش «مرا به خاطرت نگهدار»ی

همین