سکانس افتتاحیه نفس گیرCloser ...ناتالی پورتمن و جود لاو از دو سمت خیابان می ایند طرف هم...جوان و زیبایند، با نگاه هم را می کاوند، حالت چهره ها، لبخند، سر کج کردن معرکه ناتالی پورتمن، رعد و برقی میان یک روز آفتابی...و بعد ترانه نفس گیر دامیان رایس...نفس گیر به معنای واقعی کلمه I cant take my eyes off you
نفس گیر می شود یک لحظه هایی وسط زندگی آدم...لحظه هایی که فکر می کنی باید بروی خودت را جایی، جوری گم و گور کنی
پسر تو شاهکاری...از صبح این آهنگ فوق العاده داره توی ذهنم میچرخه و دلیلش رو هم نمی دونم...اینقدر که نشستم و این سکانسی که من هم عاشقشم رو برای 1000 بار دیدم...مرسی
ReplyDeleteدر ضمن به نظر من هیچ سوپر استار هالیوودی نمی تونست مثل پورتمن این فیلم رو بازی کنه.
ویلنش دست ادم رو میگیره و به کجا ها که نمی بره...
ReplyDeleteسلام حرفت رو دوست داشتم چونمنم همین حس رو هم اول فیلم و هم آخر فیلم تجربه کردم. اما نمی دونم چرا ترس از آویزون موندن آخر فیلم جود لا رو آخر کار بیشتر یادم مونده بود؟
ReplyDelete