از تعمیم، جدیت و مابقی قضایا

یادم می آید سال های اول دانشجویی، جمع چهار نفره ای توی کلاسمان داشتیم که همچین حلقه بسته ای داشتند و کسی را میان خودشان راه نمی دادند. بعد من هر از گاهی مورد عنایت این دوستان قرار می گرفتم. آن موقع ها نمی دانستم چرا، بعد فهمیدم این گوشه چشم مثلن رفاقتی نه بخاطر خودم که در واقع به دلیل این بود که من ساکن خوابگاه نبودم و خانه ی محل سکونتم به عنوان مکان از نظر دوستان قابل حساب و استفاده بود. چیزی که مرا رماند و نگذاشت چرخ پنجم این گروه ۴ نفره شوم حرف زدنشان با هم بود. وقتی می خواستند باحال بودن و بزرگ شدنشان را به رخ بکشند صراحتن به هم فحش می دادند. حالا ناسزا گفتن یک فعل جوجه خروسی است که اکثر پسر بچه ها در دورانی برای به رخ کشیدن مرد شدن مرتکبش می شوند اما این حضرات دقیقن فحش را به جان خانواده و کس و کار هم میکشیدند. یعنی مادر فلان و پدر بهمان جزء ثابت گفتمانشان بود. حالا امیرحسینی را فرض کنید که خانواده در نظرش جزء محرمات بوده و حرمت شکنی حریمش غیر قابل پذیرش. بعد یک شب فکر کردم با خودم که آقا جان فرضن که آمدی و رفاقت هم کردی و تهش شدی جزیی از اینها. خوب قربان قامتت تازه به این مقام که رسیدی چنان با تو خودمانی می شوند که مادر و پدر تو را هم شامل اظهار لطفشان می کنند. این چیزیست که می خواهی؟

من نمی خواستم و بریدم ازشان و کلی هم حرف مفت تهش حواله ام شد که بماند. چرا این روضه را خواندم؟ چون خواستم تاکید کنم چیز هایی هستند در زندگی من که شوخی بردار نخواهند بود. نمی توانم در موردشان شوخی کنم. هنوز هم به نظر من خانواده حرمت دارد، سر سفره کسی نشستن، رفاقت، شریک شدن تن با کسی، میگساری...حرمت دارند. من همیشه زندگیم این جور مفاهیم را جدی می گیرم و حریمشان را حفظ می کنم و تا جایی که به من مربوط می شود نمیگذارم کسی ناقض  حرمت باشد. این مملکت و فرهنگش و مردمانش هم برای من مثل خانواده ام حرمت دارند و هر چیز مربوط به این خاک را جدی می گیرم و همچین مزاجم با جهان وطنی و نمایش ما خیلی با حالیم و شما جهان سومی ها و غیره سازگار نیست. انقدر عقلم می رسد که هنر نزد ایرانیان نیست و هزار و یک مشکل فرهنگی در این ملک هست که باید نقد شود و جدی هم نقد شود و...اما مرز باریکی هست بین نقد و تخریب. فکر نکنم جنبه داشته باشم از بالا نگاه کردن به فرهنگ ایرانی را ببینم و سوت بلبلی زنان از محل دور شوم...خلاص!

پی نوشت: اصلا هنر نزد ایرانیان است و بس...من باب تضارب آرا