شهر های ناپیدا

کالوینو اسمش را گذاشته «شهر های ناپیدا». بعد کمی بیشتر که با کلمات کتاب معاشرت می کنی و دلت می رود برای آن شهر های غریب با اسم های زنانه؛ با خودت فکر می کنی می شد اسم کتاب باشد آدم های ناپیدا، عشق های ناپیدا یا حتی کتاب های ناپیدا. بعد زود این آخری را پس می گیری. کتاب های ناپیدا قصه ی جداگانه خودشان را دارند«اگر شبی از شب های زمستان مسافری...»!

کالوینو دست خواننده اش را می گیرد، نرم نرم راه می بردش، نابلدی و ناتوانی اش را نادیده گرفته به سهولت می بخشد و به اسم سفر برای یافتن شهر های ناپیدا، جستجویی درونی به سوی اعماق روح خواننده را سامان می دهد. ناگهان می بینی در دسپینایی و داری خاطره ای از یک بوسه را به یاد می آوری یا در شهری دیگر یاد یاری که بار شد چشمانت را تر کرده یا...

کتاب ها و زن ها شبیه همند. دسته ای را به پایان فصل اول نرسیده رها می کنی. بعضی هاشان فقط پاورقی هایی طولانی اند که تاب می آوری برای سرگرمی و کنجکاوی، که آخرش چه می شود. بعضی هایشان به ظاهر با شکوهند اما خسته می کنند و می رمانند. با گونه ای دیگر همه چیز خوب است اما قلبت به تو می گوید جایی مشکلی هست، روح نیست، روح ندارد. گروه آخر اما مستقیم با دل آدمی طرف می شوند، خود جنسند، آسان درک نمی شوند اما گمراهت هم نمی کنند، همیشه نشانه هایی هست در متن یا رفتار که مانند نخ آریادنه هدایتت کند به سوی نور، بعد از کمی ناگهان می بینی داری با معیار های آنان فکر و احساس می کنی، زندگی می کنی و هرگز هم نمی توانی تشخیص بدهی از کجا و کی، این باور ها را پذیرفتی و خواستی...شهر های ناپیدا از زمره شاهکار های همین گروه آخر است!