بچه ها همان اندازه که به دویدن در هوای آزاد احتیاج دارند،باید به تئاتر بروند.آنها همان اندازه که به خوردن و نوشیدن نیاز دارند، لازم است موسیقی واقعی را از موسیقیدانان واقعی که با آلات واقعی موسیقی می نوازند،بشنوند. آنها همان قدر به دوست داشتن و مراقبت نیاز دارند که به خواندن و گوش دادن داستان های خوب و مناسب.
قانع کردن بزرگتر ها دشوار است زیرا اگر کودکان را از داشتن سرپناه، مهربانی، غذا و ورزش محروم کنید، مرگ آنها قابل رویت خواهد بود در صورتی که اگر آنها را از هنر ، موسیقی، داستان و تئاتر محروم کنید از درون می پوسند و چیزی از بیرون دیده نمی شود... آنها نیازشان به هنر در حدی است که قوانین حقوق بشر باید نسبت به برخورداری کودکان از این حقوق اطمینان بدست آورد...
فیلیپ پولمن، اکرم حسن، ماهنامه عروسک سخنگو(سخن گوی ادبیات مدرن کودکان ایران)
پی نوشت ١: با دیدن چنین ماهنامه ای واقعن می طلبد به سردبیر و صاحب امتیازش سرکار خانم زری نعیمی دست مریزاد گفت
پی نوشت٢: فیلیپ پولمن را که احتمالن می شناسید؟ نویسنده نیروی اهریمنی اش و...
پی نوشت ٣: از وقتی خواندم دارم فکر می کنم کودکی ما با قصه های صمد بهرنگی، نوار کاست های ۴٨ داستان و...همچین هم خالی و بی رنگ نبوده
×البته که احتیاج دارند.فقط حالا اثری از سینمای کودک و تئاتر کودک و موسیقی کودک هست؟باز هم صد رحمت به ادبیاتش...
ReplyDeleteرفته بودیم هملت و سالاد فصل و تمام طول نمایش هی حواسم بود به خانواده بغل دستی و دخترهای هشت،نه ساله شان که نق می زدند و نق می زدند...حسشان نسبت به تئاتر چه می شود اینها؟
نمی دونم دوره ی کودکی ما واقعا یکجور دیگه بود؟ یا این که این فقط یک حس که ما نسبت به کودکی مون داریم.
ReplyDelete