آدم هایی که می دانند چه می خواهند را دوست دارم. آدم هایی که مرز دارند، که نه گفتن بلدند، که می توانند بگویند چه چیزی را می خواهند و چه چیزی را نمی خواهند. آدم هایی که تو را در هزار توی ابهام و حدس بزن چه چیزی توی دلم دارم گرفتار نمی کنند. آدمهایی که...
آدم هایی که مرزشان مشخص است، زندگی را راحت می کنند. نگاه می کنی می بینی همپوشانی مرزها بین تو و او چقدر است، چیزی که می خواهد را می شود به او داد، چیزی که می خواهی را می توانی بگیری و...که اگر نشد نه کسی احساس قربانی بودن می کند، نه حس فریب دارد، نه بار دین خویش را بر شانه دیگری می گذارد.
آدم هایی که مرز دارند غنیمتند. شفافیت شان، شفافیت می آورد، نه گفتنشان، نه گفتن را آسان می کند؛ خودشان هستند و می گذارند خودت باشی، بی قضاوت، بی دلخوری، بی رنج...آدم هایی که می دانند چه می خواهند دوستان خوبی می شوند!
ولی اینکه نمی برندت به هزار توی ابهام و حدس همیشه هم خوب نیست. یه نتیجه اش همینه که فقط دوستای خوبی می شن
ReplyDeleteخوش به حالـــ ـشون ؛ ـــتون
ReplyDeleteآره چه خوبن این آدم ها ولی چرا نیستند این آدم ها ... کجا اصلن میشه پیداشون کرد ؟
ReplyDeleteو نه معشوق های خوبی ...
ReplyDeleteدوستهای خوبی میشن موافقم اما کم هستند این آدمها
ReplyDeleteجای خالی " فعلاً " ، برام تو بند اول و دوم به چشم اومد...
ReplyDeleteخیلی از آدم ها با خیلی از ویژگی های نه چندان دلچسبشون هم خیلی وقت ها از آدم هایی که الگو های رفتاری مشخص و منطقی دارن دوست داشتنی تر می شن(منظورم دقیقاً به واسطه ی همون ویژگی هاشون)