عشق سنگری برابر تکنولوژی

تصور کن یک آدم عشق فیلم در چهل سال قبل، فیلمی را دیده، محوش شده و باید چه دشواری ها را پشت سر بگذارد تا بتواند در زمانه ای که نه دی وی دی که حتی ویدئو هم رایج نیست یکبار دیگر فیلم محبوبش را ببیند. امروز فاصله من با بار دیگر دیدن کازابلانکا، فقط دراز کردن دست و زدن دکمه پلی است. تکنولوژی زندگی را آسان کرده، ارتباط را آسان کرده، رسیدن را هم و این به نوعی از شکوه عشق کاسته است!

زمانی که من بیست سالم بود، وقتی دل می باختی نه موبایلی در کار بود، نه اینترنتی، نه هیچ ابزار مدرن دیگری. یادم می آید تمام ابزار ارتباطی منحصر می شد به تلفن های گاه و بیگاه و نامه های واقعی روی کاغذ های واقعی که بوی خاص آدم نویسنده اش را با خود داشتند، منحصر به فرد بودند. عاشقی انتظار داشت، صبوری می طلبید و آدم قدر یک لحظه شنیدن صدای معشوقش را می دانست. اصلن یک مکالمه ساده از بس دور از دسترس بود بعضی وقتها، می توانست هفته ات را بسازد.

تکنولوژی همه چیز را آسان کرده و این آسانی با خودش توقع سهولت آورده، ارتباط آسان انگار ما را متوقع کرده به آسانی به دست بیاوریم، عجول باشیم و کم طاقت. تناقض همین جاست: آنچه سهل است ارتباط با آدم دیگریست نه روحش ، شناختش و داشتنش. تکنولوژی نمی تواند از روح انسان راز زدایی کند. عشق هنوز و احتمالن تا همیشه، یک راز است. راز، طاقت می خواهد؛ طاقت، صبر؛ صبر، امید؛ امید، رویاپردازی؛ رویاپردازی، فاصله و تکنولوژی دشمن فاصله است. آدم ها آسان نیستند، ما بد عادت شده ایم. عشق شاید تنها دریچه هنوز باز جهان است که حرمت راز را به ما یاداوری می کند. در دنیایی آسان، عشق عزیزترین دشوار جهان است، آخرین سنگر شاید!