عشق بی زمان

آیا آدم در یک سنی به بعد مثل بیست و یک سالگیش عاشق نمی شود؟ آیا عشق التهاب مختص جوانی و خیلی جوانی است؟

جوزف کمپبل اسطوره شناس، می نویسد« عشق حوزه مختص خدایان است و آدمیان را به آن راهی نیست». همین جمله ساده پاسخ پرسش های بالاست اگر که به درستی رمز گشایی شود. از منظر روانشناسی کهن الگویی و بنیانگذارش کارل گوستاو یونگ، عشق حاصل تجربه فرافکنی امری درونی بر فردی بیرونی است. خیلی ساده شده ی ماجرا این است که عشق حاصل یک اتفاق کاملن ناخوداگاه است. یعنی ما هیچ وقت نمی توانیم تصمیم بگیریم که کی و کجا عاشق شویم یا عاشق چه کسی شویم. این فرافکنی آنیمای مردانه و آنیموس زنانه هستند که عشق را پدید می آورند.

آنیما و انیموس در ساده ترین تعریف تصویر جنس مخالف در روان مرد و زنند. حوزه آنیما و‌ آنیموس، ناخوداگاه جمعی انسانی است. حوزه ناخوداگاه جمعی، حوزه بی زمان است. زمان تنها برای بخش خوداگاه ما معنا می یابد. در ناخوداگاه جمعی، آنجا که کهن الگو هایی که در اساطیر به شکل ایزدان و ایزدبانوان متجلی شده اند، مستقرند، زمان وجود ندارد. کهن الگو ها ازلی و ابدیند. آنیما و آنیموس نیز به مثابه دو عنصر عمقی کهن الگویی، بی زمان و بی تغییرند. عاشقی به مثابه فرافکنی آنیما و انیموس، کاملن فارغ از حوزه زمان انجام می شود. هیچ اهمیتی ندارد که ما چند ساله ایم و چگونه ایم. آنیما و آنیموس مستقل از سن خودآگاه به کار خود مشغولند و هرگاه خرد عمیق ناخوداگاه، تجربه ای عاشقانه برای نیل به تمامیت را برای فرد لازم بداند فرافکنی آنها با همین شدت و حدت رخ می دهد حالا چه بیست ساله باشیم چه سی ساله و چه بالاتر

کمپبل وقتی عشق را منحصر به خدایان می داند از همین بی زمانی کهن الگو های ناخوداگاه سخن می راند که خرد خوداگاه انسانی را به ان راهی نیست. ما در هر سنی با همان شدت آغاز جوانی عاشق می شویم و تنها تجربیات زندگی می تواند ظرفیت های ما برای عاشقی را عمق بخشد که این خود داستان دیگری است!