مذاکرات اتمی در وین و ژنو، به جایی رسیده اند که چاره ای جز تعیین تکلیف برای حاکمیت در جبهه خارجی نگذاشته اند یعنی یا حضرات در ازای وعده ی هیچ، تمام اورانیوم غنی شده ی کشور را به روسیه می فرستند بدون اینکه حتی تکلیف تحریم ها را روشن کرده باشند و یا زیر بار پیش نویس توافق نمی روند و پذیرای تحریم های سخت و فشار مضاعف می شوند. در داخل کشور نیز ادامه ی وضعیت فعلی برای زمامداران ممکن نیست. حاکمیت یا باید نوعی طرح اشتی ملی را پیش ببرد و یا فضا را بیش از پیش امنیتی کرده، تا آخر خط جلو رود.
در واقع یک چهارگانه برای سیستم سیاسی ظرف همین یکی دو هفته قابل پیش بینی است. نخست آنکه حاکمیت در هر دو جبهه ی داخل و خارج عقب نشینی کند، احتمالش به نظر من خیلی خیلی ضعیف است. دوم آنکه حاکمیت در جبهه ی داخلی عقب نشینی کرده و در جبهه خارجی علیه قدرت های جهانی گارد بگیرد، احتمالش ضعیف است اما غیر ممکن نیست. سوم حاکمیت همزمان علیه غرب و جنبش سبز وارد تنش شود، از بعضی حضرات چنین اشتباه محاسبه ای بر میاید اما من هنوز نظام را عاقل تر از آن می دانم که در چنین تله ای بیافتد و حالت چهارم اینکه حضرات در برابر غرب عقب نشینی اتمی کنند و با دادار و دودور این را به خلق الله در حکم یک حماسه بقبولانند و در جبهه داخلی هم شمشیر را از رو ببندند و تا پای حذف اصلاح طلبان پیش روند، متاسفانه به نظرم این حالت آخر بیشترین احتمال وقوع را دارد.
اتفاقات همین چند هفته ی آتی نشان خواهد داد به کجا خواهیم رفت. تحلیلم وقوع حالت چهارم است و شاهدش اینکه من فکر نمی کنم حاکمیت خبط روز قدس را در مورد سیزده آبان هم تکرار کند و اجازه راهپیمایی بدهد. خدا کند تحلیلم غلط باشد و اشتباه کنم اما به نظرم تهران هفته ی خوشایندی را از سر نخواهد گذراند.
بدیهی است این حالت چهارم بد ترین حالت ممکن برای ملته
ReplyDeleteمن می‌ترسم و من نمی‌خواستم این‌طوری بشه ولی می‌دونم تقصیر ما بود به قول کیوسک
ReplyDelete