آداب می گساری

به دایی مرحومم که ویسکی خوردن با او نوعی تشرف به مردانگی بود برایم

١-به نظر من می گساری یک کار دلی است.مشروب می خوری برای آباد شدن دل پس در گام اول تا دلت نخواست می نزن.برای فراموش کردن غم و رفع خستگی و افه آمدن راه حل های بهتری هم شاید باشد پس همدلی را غنیمت بشمار در می خوارگی،یا تنها بشین بر سر سفره دختر رز یا با کسی که دلش مثل دل تو جهان را ترجمه کند دم به دم.

٢-سفره مزه باید رنگین باشد.یادت باشد به نیت مزه مزه کردن لذت مشروب میخوری نه برای مست شدن.سفره گشوده مزه میشود همتای سفره پهن دل و یادت میاندازد باز که با هر به سلامتی، داری دل میگذاری وسط.اینکه مزه چه باشد بر میگردد خیلی به اینکه مشروبت چیست.مثلن با ودکا آب انگور سیاه برای رقیق کردن مزه توام شود با کمی زیتون شور و اندکی کالباس مرغوب و چیپس تند فلفل و ماست خوب موسیر و...چه ها که نشود

٣-وقتی تنها می میزنی یا با رفیق ناب یا با یار جانی،جدا از حال و روزت مطمئنم که ته دلت شادی.این شادی صدای بیرونی میخواهد برای خودش.صدایی که توام شود با صدای جرینگ گیلاس ها وقتی میخورند به هم.مثلن شب سکوت کویر شجریان خوب ایده ایست برای زمان می گساری.وقتهایی که شجریان دارد میخواند«تو که نازنده بالا...»یا«ای عاشقان...» و یا...وقت مناسبیست برای به سلامتی گفتن.به سلامتی دلدار و خانواده و رفیق که می زدی یادم داده اند که پیک اخر را بخورم به سلامتی هر کسی که کسی را دوست دارد.میپرسی پس آن قسمت شب سکوت کویر که کلام ندارد چه؟

۴-وقتهایی که صدای شجریان نیست دقیقن هنگامیست که دل بدهی به کمانچه کلهر و دوتار حاج قربان.وقت وقت شعر است.شراب بی شعر اصلن مگر طعم هم دارد؟شعر خوب مزید مستیست چنانکه از جایی دیگر نمیدانی مست شعری یا مست می.به سلیقه ات کتاب شعری بگذار دم دست.من مثلن این شبها دو تا کتاب عباس صفاری اضافه شده اند به کتاب ابتهاج و شعر شاملو.بگذار موسیقی تو را ببرد و ریتم خواندن شعرت را تعیین کند.بلند بلند شعر بخوان و به تپق زدن هایت بخند.بودن را در یک کلام تمرین کن:بودنی که که از دل شعر و شراب سر راست میکند

۵-آخر ماجرا همان اول ماجراست.دلت که دید می در راه او خرج شده شاد میشود و شروع میکند به حرف زدن با تو.حالا وقت گوش کردن است و دلداری...یکدله باش با دلت و گوش کن به ندای درون.حرفهایی میشنوی که هرگز گمانش را نمیبردی از دل.این اوج لذت مستی است، نوشت باد...حرف آخر اینکه این حال نماندنیست.دل مبند بهش.لذتش را ببر ولی اسیرش نشو...باید که یاد بگیری به وقتش رهایش کنی و خلاص تا رهایت کند و خلاص!

همین