ملت مرغ سحر

عصر پنج شنبه مشرف شدیم به کنسرت آقای شجریان.آخر کنسرت ملت همیشه در صحنه با شور حسینی خواهان خواندن تصنیف مرغ سحر شدند و استاد هم اجابت فرمودند و حظی بردیم و اینها.داشتیم می آمدیم بیرون با خودم فکر کردم چرا انقدر این تصنیف به مذاق ما ،ملت محترم کوروش والا، خوش آمدست و می آید؟جدا از اینکه یکجور هایی ماجرای تلخ ملتی که سالیان سال است ظلم و استبداد را دارد تجربه میکند کلید متن همانجاست که میگوید:«ظلم ظالم، جور صیاد آشیانم داده بر باد ای خدا، ای فـلک، ای طبیعت، شام تاریک ما را سحر کن».طبق نص ترانه ظالم و صیادی که در کارند که روزگار این قوم اریایی را سیاه کرده اند و شاعر از خدا فلک طبیعت و سایر دست اندرکاران میخواهد به حق پنج تن تاریکی ها را برانند و روشنایی سحر را به ارمغان بیاورند.دو مولفه مهم ظالم است و خدا.مظلوم اینجا چیزی در مایه های شاخ فندق است.مظلوم یعنی ما.یعنی ملت مفخم ایران.میدانید چرا ما این تصنیف را انقدر دوست داریم؟چون به مسوولیت گریزی تاریخی مان صحه میگذارد.ترانه نمیگوید بپاخیز ایرانی.میفرماید خدا طبیعت خودشان حقوق حقه ما را استیفا میفرمایند.تصنیف سوال نمیکند چرا ساکتید برابر ظلم بلکه وعده فریدون،آرش یا رستمی را میدهد که خودش می آید و همه چیز را به سر منزل مقصود میرساند.در واقع تلفیق کار کار انگلیسی هاست و منجی موعود.بدین ترتیب خود مرغ سحر زحمتش را میکشد و شرح هجران را مختصر میفرماید بدون اینکه اب در دل ما تکان بخورد و اینها...ما ملت مرغ سحر کی میخواهیم بفهمیم که از ماست که بر ماست و تا اصلاح امور را از خودمان شروع نکنیم همینیم که هستیم.زمانش نرسیده بعد تجربه اریا مهر و امام راحل باور کنیم نجات دهنده در گور خفته است؟