نامه ای برای يک اسطوره

سلام! مدتهاست که ميخواستم از تو بنويسم،از تو که همواره تحسينت کردم و دوستت داشتم فکر کردم سالروز شهادتت شايد وقت خوبی باشد! ميدانی زمانی برايم مفهوم چيزی بودی که من زندگی میپنداشتم.زمانی با افتخار از تو حرف ميزدم از تو که مقتدايت ميناميدم! هر بار اسم لبنان که ميامد به يادتو وبقاع چشمانم پر اشک ميشد و بايد اقرار کنم هنوز هم بزرگترين حسرت زندگيم کنار تو نبودن در پاوه،سوسنگرد و دهلاويه است هر چند هنوز حتی توفيق زيارت مشهدت را در دهلاويه پيدا نکرده ام! هميشه تصور ميکردم کسی که با داشتن مدرک دکترا زندگی مرفه امريکا را بگذارد و به دره بقاع برود تا برای انچه حق میپندارد مبارزه کند، وزير دفاعی که جان بر کف برای دفاع از وجب به وجب کشورش دفتر وزارتی را رها کرده راهی دشت های خوزستان و کوه های کردستان شود،کسی که جنبش امل را در لبنان سازمان دهد و با مشتی غير نظامی در ستاد جنگهای نامنظمش ارتش بعث را متوقف کندو ...لايق ان است که مقتدای من باشد.نه اشتباه نکن هنوز از چشم من تو پديده ای هستی که ميتوان انسانيت را با تو سنجيد اما چيزی در اين ميان تغيير کرده،چيزی از جنس زمان.من هميشه فکر ميکردم تو لذت زندگی را فدای شرف شهادت کرده ای اما حالا که خوب فکر ميکنم ميبينم تو چنان زيسته ای و چنان عاشق زندگی بودی که به باور نمی ايد.اما حالا چيز هايی فرق کرده،حالا که ميدانم تو عاشق اين زندگی بودی بايد برايت بگويم صادق و ساده چنان که شايسته شان شاگرديست که من زندگی را انگونه که تو خوش ميداشتی باور ندارم! برای من زندگی شايد شعر خيام باشد که شاملو زمزمه اش کند و شجريان ترانه اش! برای من زندگی شايد اشتياق گام برداشتن زير باران با زنی باشد که دوستش میدارم،شايد همه اين بحث مجازی با سينا يا لذت ديدن آبی کيشلوفسکی.من برای مرگ و شهادت خلق نشده ام دکتر! ميدانم که تو به گاهش چنان عاشقانه زيسته ای تمام انچه که گفتم را که شايد به وصف نيايد اما برای نسل تو اين چيزی کنار زندگی بود که شمايان عاشق مرگ در راه هدف بوديد اما برای نسل من اين عين زندگيست و ما حتی مرگ راهم برای همين زندگی ميخواهيم.شرط شاگردی بود که برايت بگويم هنوز هم بسيار دوستت دارم اما ميخواهم از لحظه لحظه زندگيم لذت ببرم بدون انکه عذاب وجدان دوزخيان روی زمين هماره همراهم باشد! روحت شاد و عدالتی که هميشه برای تحققش کوشيدی در نبض زمان جاری باد! ای مرد !اسطوره! شهيد دکتر مصطفی چمران!

پی نوشت ۱: حلقه اطراف احمدی نژاد لحظه به لحظه متراکم تر ميشه و خبر های نگران کننده ای هم از شهرستانها ميرسه! بايد به سرعت جنبيد! فاشيسم پشت پنجره خونه هامونه!

پی نوشت ۲: اميرر ضا و مجيد باهم وبلاگی رو شروع کردند تا مواضع تحريميان رو شفاف کنند! همين که اهل تحريم به جای قهر شروع به نوشتن و حرف زدن کردند به نظر من اتفاق مبارکيه! بچه ها از خواندن نوشته هاتون لذت ميبرم و از لطفی که به من داريد بسيار بسيار ممنونم!

پی نوشت ۳: نوشته های سعيد رو دوست دارم.چه اون وقتی که احساسش ميجوشه و از عشق ميگه«دلتنگ تو وشراب و سيگارم» و چه اونوقتهايی که بر مرکب منطق ميشينه و از خطر تکرار تجربه جمهوری وايمار حرف ميزنه.نوشته اخرش رو حتما بخونيد تا به لزوم اتحاد در حمايت از هاشمی راسخ تر شين