رسمن تراژدی

دارم گذشته را میجورم و همین جور میروم عقب:مردی که عاشق است،مردی که توی خیابان با شنیدن صدای آهنگی گریه میکند،جوانی ناامید،نوجوانی سرشار از رویا که برای فتح جهان می آید تهران،پسر بچه ای که خوب در س میخواند و خوبتر کتاب،کودکی که شیفته زورو است،بچه ای که مسلسل اسباب بازیش را به زور میخواهد با خواهر تازه به دنیا آمده اش شریک شود و...همراه هر کدام ازین تصاویر یک کهکشان یاد و خاطره تلخ و شیرین تاب میخورند،همه بهم مرتبط و همه دور هم میچرخند جوری که انگار اگر حتی یکیشان نباشد تمام سیارک های کهکشان های نامتناهی من یک به یک سقوط میکنند به قعر ناکجا اما از جایی به آن سو دیگر تصویری نیست.گیجم که من چرا از ماقبل سه سالگی هیچ خاطره ای ندارم:نه بوی اشنایی،نه یاد رنگی نه هیچ چیز لعنتی خدا دقیقن هیچی و چرا از سه سالگی به این طرف پرم از خاطره-حتی رنگ ماشین اسباب بازی ای که پدرم در یک شب بی برقی برایم خرید به یادم مانده-شروع میکنم به گشتن منطقی عکس ها:چه چیزی بوده قبل از سه سالگی که ناگهان حذف شده از صحنه زندگی من؟میرسم به یک اسم.به تو شهین!تو که مثلن دایه من بوده ای تا سه سالگی،دخترک نوجوانی که قرار بود عصای دست مادرم باشد تا من راحت تر بزرگ شوم-من نق نقوی بد لج پر بهانه برای گریه کردن-من هیچ چیزی از تو یادم نمی آید شهین.حتی توی عکس های آلبوم هم که نگاهت میکنم برایم غریبه ای.انگار من عمدن و عامدانه سعی کرده ام تو را محو کنم از همه خاطراتم،تویی که به روایت مادر از بغلت پایین نمی آمدم.شهینی که وقتی شب ها هراسان از خواب میپرید امیر کودک، فقط او را میخواست تا آرام شود و دئین دئین صدایش میکرد تا او و فقط او بخواباندش.بعد یکهو شهین رفت و من همین حالا دلم ریش میشود و چشمم پر اشک وقتی به حال کودکی فکر میکنم که دیگر دیئنی در کار نبود برایش.بخش عمده ای از جهان گم شده و حس تلخی که یک بچه سه ساله دارد در این هنگام:چیزی از جنس تراژدی شاید.حس مزخرفی که نمیدانم با من چه کرده.مادردیشب میگفت من بی قراری نکرده ام اصلن وقتی شهین رفته.همین دلم را میسوزاند که حتی بی قراری هم نکردم برای تو شهین.اصلن حالا تو کجای دنیایی دایه؟