شرح حال

١-دوشنبه شب حوالی ساعت ده: میفهمم که باید بروم.دیگر دست دست کردن جایز نبود.زنگ زدم که آژانس ساعت دو صبح بیاید دنبالم.توی این حد فاصل همان صدای مزخرف درونی مدام تکرار میکرد«بیخود داری میری،هیچ کاری از دستت بر نمیاد»

٢-سه شنبه:رسیدم.گردن کلفتی کردن برای تو را دوست ندارم.اصلن دلم طاقتش را ندارد اما گردن کلفتی کردم.راه دیگه ای هم گذاشته بودی برایم؟سخت گذشت اما انگار میشود به حل بحران که نه لااقل تعویقش امیدوار بود.شب مخلوطی است از امید و هراس از خوشی آمدنت و غصه خبری که دادی...

٣-چهار شنبه:میپیچد باز همه چیز بهم...میپیچم به خودم،گم میشوم بین ترس لامصبی که مثل گرداب مرا میکشد پایین با خودش.آماده ام هر کاری بکنم:خواهش کنم تمنا کنم التماس کنم فریاد بزنم...هر کاری مطلقن هر کاری.سه چار ساعت لعنتی که زمان انگار متوقف مانده و آن آفتاب نفسگیر مردادی زوم کرده روی مغز من.هزار قطار مردد رژه میروند در ذهنم:میشود،نمیشود،میشود،نمیشود...چنان به روزم میاوری که خون جلوی چشمم را میگیرد برای یک لحظه،دستم را گاز میگیرم محکم که خبطی نکنم، جایش درد میکند هنوز.دلم وسط همان خشم برایت پاره پاره میشود هزار بار و هزار بار بیشتر...عاقبت آن همه تنش، خیر است انگار

۴-پنج شنبه:صبح بیدار میشوم که بروم و خوش خبر برگردم.میبینمت در آشپزخانه تکیه کرده ای به دستهات و حالت خوب نیست.میروم و دست پر میایم اما تو خانه نیستی.بردنت بیمارستان.میفهمم که تو وقتی به قول خودت«عزیز مهمان»داری بیمارستان رفتنت یعنی چه.میایم پیدایتان میکنم و هر چه میکنیم راضی به بستری شدن نمیشوی که نمیشوی.ظهر می آیید همه دلم پیش توست که اولین بار بوی عطرت میپیچد در حریم خانه پدری.به خیر میگذرد مهمانی و بعد کارمان میکشد به بیمارستان،به سی سی یو

۵-جمعه:دردانه خاتونم راست میگوید«خانه بی تو خانه نیست».ظهر می آوریمت خانه و حس میکنم چه آدم مفیدیم من.قربان صدقه خودم میروم کمی و دوباره راه میافتم تهران برای شروع دوباره!

پی نوشت١:برای اینکه بگویم سخت ترین روزهای عمرم بودند این چند روز مطمئن نیستم ولی حتمن سخت ترین روزهای این چند ساله اخیر بودند این چهار روز...سخت بود،خیلی سخت!

پی نوشت٢:باز بدهکار میشوم به تو.به تو امیر کوچک درونم که همیشه متنفری از زیر بار مسوولیت رفتن و مدام مجبورت کرده ام همه زندگی که مسوول باشی...به جان خودم این دفعه چاره دیگری نداشتم،داشتم؟