از مرز ها

روایت می کنند وقتی سال ۶٧ ارتش عراق دوباره از مرز گذشته و تا آستانه اشغال مجدد خرمشهر پیش رفته بود،آقای خمینی برای فرماندهان سپاه چنین پیغامی فرستاده «که اینجا مرز اسلام و کفر است،خرمشهر نباید از دست برود،یا خرمشهر یا سپاه»-نقل به مضمون...مدتها فکر کردم به چنین جمله ای و به نظرم رسید برای آدمی آن گونه که آقای خمینی بود این مرز اسلام و کفر چه معنای غریبی می توانست داشته باشد،انگار دارد قوی ترین مرز هایش را مشخص می کند:یک جور مرز بین بودن و نبودن

بعد فکر کردم به خودمان،به آدم های اطرافم،به مرز هایمان،به اینکه می دانیم این مرز ها اصلن کجایند؟اصلن مرز بین اسلام و کفر توی زندگی مان داریم؟مرزمان مدافع دارد؟و فکر کردم اصلن خودم مرزهایم مشخص است؟در هر حوزه ای می توانم شفاف کنم مرز بین اسلام و کفر دقیقن کجاست برای من؟مثلن در یک رابطه عاطفی می دانم دقیقن چه چیز هایی آن سوی مرز های من هستند؟می دانم کجا می توانم منعطف باشم و کجا نه؟مهمترین خواسته ام از آدم آن طرف رابطه چه چیزی می تواند باشد؟

فکر کنم می دانم.مهمترین چیزی که از همسفر عاطفی ام می خواهم این است که مرز های شفافی داشته باشد.مرزهای معتبری که برای دفاع ازشان جدی باشد،که در حریم این مرزها یک نفر باشد نه یک خانواده یا یک ایل یا یک ملت.مرزهایی شخصی و مال خودش ،.مرز هایی که بشود سنجید چقدر با مرز های خودت همپوشانی دارند،چقدر می شود واردشان نشد،چقدر می شود حرمتشان را دلی و نه به اجبار نگه داشت...

از مرز ها باز هم می نویسم