بلوغ

من واقعن نمی دانم اگر همانقدر که بلوغ جسمی آدم طرف رابطه برایمان مهم بود، به بلوغ روانی اش هم دقت می کردیم آیا آخر و عاقبت اکثر روابطمان باز هم انقدر تیره بود؟آدم ها می توانند سن و سالی داشته باشند،تحصیل کرده باشند،روشنفکر،جذاب،خوش صحبت،پولساز و پولدار،دارای خانواده خوب و نجیب...آدم ها می توانند همه اینها باشند ولی به بلوغ روانی نرسیده باشند.این ادم ها مثل سم می مانند توی زندگی و بهتان اطمینان می دهم زهرشان به سهولت از تن آدم هم بیرون نمی رود.این افراد می توانند نه فقط رابطه ای که با انها دارید که بخش بزرگی از زندگی تان را به لجن بکشند اگر بهشان فرصت دهید.برای همین به نظرم از نان شب واجب تر است که اولن تلاش کنیم به بلوغ روانی برسیم و ثانین سعی کنیم آدم های بالغ را از نابالغ تشخیص دهیم

اینکه ما چطور بالغ می شویم فرآیند در ظاهر ساده ای دارد.به همان میزان که مسوولیت زندگی تان را در همه ابعاد می پذیرید بالغ تر خواهید بود.مهمترین معیار تشخیص بالغ یا نابالغ بودن یک آدم هم همین است که تا چه حد مسوولیت زندگیش را پذیرفته است؟مسوول تامین مالی و عاطفی و ذهنیش خودش است یا شما و دیگران؟مرز دارد یا هنوز پدر،مادر،برادر،زن دایی و حتی صغرا خانم کارگر هفتگی شان به ذهنش خط می دهند؟می داند آدم بالغ مسوولیت انتخاب هایش را می پذیرد؟می داند هر انتخابی هزینه دارد؟آماده است بابت انتخاب هایش هزینه بدهد یا انگشتش مدام به سمت جهان خارج است و یار بد و کار بد و حکومت بد و خانواده بد را مسوول همه چیز می داند انگار که خودش در آن میانه شاخ فندق است.آدمی که تفکرات مضحک سیندرلایی دارد،آدمی که منتظر نجات دهنده است،آدمی که نمی فهمد باید مرز داشته باشد و باید بابت مرزهایش هزینه بدهد، هر چقدر هم درخشان و دوست داشتنی باشد بالغ نیست و رابطه با او مثل مجاورت با یک بمب ساعتی است.

بلوغ روانی یک فرآیند و پروسه است نه یک مقصد.هیچ وقت نمی شود گفت بعله من الان به بلوغ روانی رسیدم و بروم با خیال راحت پی کارم.نیروی تاریک بسیار قدرتمندی در درون هر انسانی کار می کند که به محض مجال یافتن، ما را به سمت بی مسوولیتی و امنیت مجازی می کشاند برای همین بلوغ روانی نیاز به مراقبت لحظه به لحظه از روح خودمان دارد.هر لحظه خودمان را ببینیم و بدانیم داریم چه می کنیم و انتخاب هایمان را به نظاره بنشینیم و مدام چک کنیم ببینیم سکان زندگی مان دست خودمان است یا...محض رضای خدا برویم بالغ شویم و شما را به جان مادرتان،چشم هایتان را درست باز کنید ببینید آدم زندگی تان در مسیر بلوغ قرار دارد یا نه

پی نوشت:من توی زندگیم پیش آمده که با خام بودن روانی به خودم و دیگران صدمه زدم،آدم هایی بودند که ویرانشان کردم و زجرشان دادم. همچنین شده که با عدم تشخیص درست آدم بالغ از نابالغ گند بزنم به زندگیم.گندی که هنوز که هنوز است مثل لجن کف منبع آب،خوش نشین شده در اعماق وجودم،که هنوز نتوانسته ام خودم را از سرابش رها کنم.اما دیگر بس است.برای من هر چقدر که بابت این ماجرا هزینه دادم بس است.هر دفعه به آن لجن سبز خوش رنگ ته دلم نگاه می کنم حالم از خودم بهم می خورد...از دست خودم عصبانیم و از این عصبانیتم خوشحالم.خشم یک وقت هایی دقیقن همان انرژی است که آدم برای یک گام دیگر در مسیر بلوغ جلو رفتن لازم دارد