اقرار نامه رسمی

هر چقدر بیایم بگویم من خودم هستم و قضاوتتان برایم مهم نیست و ...عارض شم به حضورتان که مزخرف گفته ام.قضاوت شما ها که این وبلاگ را می خوانید برایم مهم است.تعریف هایتان شادم می کند و اظهار نظر های منفی تان غصه دارم.یک وقت های لبخند به لبم می آورید و یک وقت هایی حرصم می دهید.

هر چقدر بگویم من می خواهم خود واقعیم را اینجا بنویسم و نمایش بدهم و بگذارم خودم ببینمش بی آنکه نگران واکنش های شما باشم،غیر واقع عرض کرده ام.پسر بچه ای درون من است که از یک طرف می خواهد خود واقعیش را اینجا بنویسد،کشف کند،ببیند و از سوی دیگر خام و نابالغ توقع دارد همه بابت این خود واقعی هورا بکشند.خوب بدیهی است که این ناشدنیست

واکنش های بعد از نوشته شدن این پست بعد از دربی،انقدر جالب نبود که واکنش های خودم به نظرات شما...اولش خالی بستم که نخیر نظراتتان برایم مهم نیست،بعد قانع شدم نخیر خیلی هم مهم است و الان فکر کنم بدانم می خواهم چه کنم.به رغم اینکه برایم خیلی مهمید من همچنان با همه ترس و لرزی که قضاوت شدن برایم دارد به رو راست نوشتن از خودم ادامه می دهم.اگر آن لحظه دلم می خواهد خرخره کسی را بجوم نمی آیم اینجا بنویسم پسر بد! موش بخوردت الهی...این وبلاگ جایی است برایم که خود بی نقابم را ببینم و با تمام نیازی که به تمجید و تحسین دارم،حاضر نیستم مصلحت اندیشی کنم برای نوشتن...هزینه رک بودن من از دست دادن حسن نظر بعضی از شما اگر باشد هم، می صرفد برایم که خودم را بی نقاب ببینم و بنویسم

مخلص همه شما