بر بادم

چقدر خوب است که من این شب ها تنهایم.که کسی توی خانه ام نیست،که مجبور نیستم لبخند نقاشی کنم روی لبم،که می توانم مثل سگ پاسوخته زوزه کشان بخوابم و عوعو کنان بیدار شوم،به هیچ کس هم توضیح ندهم،سیاه مست شوم،گریه کنم،مثل خر بخورم،مثل خرس بخوابم و هیچ چیز جهان به هیچ کجایم نباشد.لباس های ریخته و پاشیده،خانه کثیف،کار روی هم انباشته شده...آدمی می تواند وسط این حال بدش هم احساس خوشبختی کند وقتی می فهمد هر چقدر که دلش بخواهد می تواند خودش را ویران کند و یک قران هم به کسی بدهکار نباشد و صورت حساب خود ویرانگریش را هم برای هیچکس جز خودش نفرستد...آدم است دیگر یک وقت هایی مرز خوشبختی و بدبختی را گم می کند

همین!