خنک آن قمار بازی

تو که آن بالا نشسته ای و هی مدام تکرار می کنی«تاوان خواهی داد»؛برای تو دارم می نویسم.زمان فعلت را اشتباه انتخاب کرده ای،من دارم تاوان می دهم.تاوان عبور از همه مرز های باید و نبایدم،تاوان مخدوش کردن تصویری که از خودم دارم،تصویری که از خودم ساختم.تاوان نادیده گرفتن تمام تجارب سی و یک سال زندگی،تاوان خیلی چیز ها!

فکر می کنی فقط تویی که وقتی جواب سلامت می شود پژواک صدای خودت؛ رنج می کشی؟می ترسی؟خشمگین می شوی؟فکر می کنی برای من راحت است؟هیچ کس  نداند تو می دانی که من دارم با بزرگترین هراس زندگیم روبرو می شوم.با ترس اجدادی طرد شدن توسط زنی که دوستش می داری،با ترسی به عمق تاریخ،با زخم زندگی از هم پاشیده همین چند سال پیش،با فتوای اول تو ترک کن اگر می خواهی که ترک نشوی،با هزار و یک هراس زوزه کش با همه و همه، من دست به گریبانم حالا!

پس تافته جدا بافته روحم نشو،آن بالا ننشین و سرت را به علامت ملامت تکان مده،خودم می دانم دارم قمار می کنم و خودت می دانی این قمار چقدر بزرگ و سنگین است اما این را هم بگذار برایت بگویم:شاید دیگر هرگز چنین فرصتی برای من پیش نیاید برای مواجهه با این ترس ها،ترسناک ترین ترس ها.زندگی همیشه به ما فرصت نمی دهد که با مخوف ترین جنبه های روحمان پنجه در پنجه شویم.من شده ام؛یاریم نمی کنی،سنگ هم مزن والد ملامتگر درونم!