چه امیرحسینی داریم ما

فکر کنم باید یک فکری به حال آن پسرک لوس غرغرو دلتنگ «بیایید برایم مادری کنید »درونم بکنم...هر چه تلاش می کنم نمی توانم دوستش داشته باشم

بزرگترین حسن ظهورش درون من می دانی چیست؟کاملن کمکم می کند آن ماسک آدم خوددار دانای منطقی خیلی جگر طلا را از صورتم بردارم و آن روی مشنگ خودم را به تماشا بنشینم که مفلوک است و توجه می خواهد و حسود است و پر است از احساس بی ارزشی!

شاید از این جنبه که نگاهش کنم خیلی خیلی هم به کارم بیاید نه؟