مسوولیت می پذیرم پس هستم

می دونی از این جمله«در نهایت تو چاره ای نداری چون تویی که گیری»بوی استیصال می آد و من بخاطر ندارم تو زندگیم زیر بار استیصال رفته باشم.من یقین دارم فاصله ای بین بی-چاره بودن و بیچارگی نیست.خیلی فکر کردم به حرفت و حرفم و اتفاقن به نتیجه رسیدم نه تنها بی چاره نیستم که تنوع راه حل هم دارم.وضع موجود و برزخی که گرفتارشم دقیقن حاصل یک انتخاب آگاهانست و من می دونم دارم چه هزینه ای می دم و چطور هزینه می دم و ریسک ماجرا تا به کجاست.شرایط سخت و دشواره اما من این شرایط رو انتخاب کردم،به من تحمیل نشده،هر چند اقرار می کنم خلاف محاسباتم بوده و خلاف روندی که فکر می کردم پیش میاد

آدم یک وقت هایی ترجیح می ده حتی با شانس کم بازی کنه،چون می دونه هزینه بازی نکردن براش در آینده ممکنه خیلی بیشتر از هزینه باختن در لحظه حال باشه؛ببین اینجا هم حرف ترجیحه و اختیار و انتخاب...اگر قبول کنم چون گیرم چاره ای ندارم یه مظلوم نمایی مضحکی راه انداختم و خلقی رو تاقیام قیامت بدهکار خودم کردم.من انتخاب کردم،با علم به همه هزینه های احتمالی و مسوولیت این انتخاب مسیر رو هم قبول می کنم.اصلن می دونی بخش عمده فایده ماجرا در پذیرفتن مسوولیت همچین شرایطیه.واقفید به عرایض بنده دیگه؟