عشق فوتبال

فوتبال مثل زندگیه.هیچ وقت نمی دونی چی می شه.همیشه توش می تونی منتظر چرخش های بزرگ باشی.همیشه ممکنه تو اوج موفقیت با ملاج بیای زمین و در حضیض شکست خودتو بکشی بالا

فوتبال یه جور عاشقیه.هزاران تیم توی دنیا هستن اما فقط یکیشون تیم توئه،برای یکشون تب می کنی،موقع بازی همون یکیه که تپش قلب می گیری،فشارت بالا می ره،با باختنش غصه می خوری،با بردنش می خندی و از یه جایی به بعد انقدر دوسش داری که دیگه مهم نیست ببره یا ببازه،مهم اینه که بدونی همه سعیشو برات کرده،زحمتشو کشیده

یه آدم حسابی زمانی گفته بود«فوتبال،مثل زندگی نیست بلکه خیلی مهم تر از زندگیه».اینو ماهایی می فهمیم که امروز عصر برای یه فصل فنا شده عزا گرفتیم؛اما خیالی نیست...فوتبال مثه زندگی،مثه عشقه.هنوز یه هفته مونده و هر چقدر دور،هر چقدر بعید،هر عشق از دست رفته ای،می تونه بازم زنده بشه.آدم عاشق هیچ وقت پرچم سفید بلند نمی کنه،آدم عاشق هیچ وقت زانو نمی زنه،آدم عاشق مایوس نمیشه از معجزه...فوتبال یاس بر نمی داره،هنوز یه هفته دیگه مونده و ما هنوز استقلالیم؛ما همیشه استقلالیم!