تمام

آن رقص تلخ حامد اواخر فیلم شب یلدا،باید یک جور مراسم آیینی باشد،یک جور رقص تشرف به مرحله بعد زندگی.زخم را خورده ای،خون جگر هم؛ و حالا می رقصی،می گریی،می گذاری اندوه از تک تک سلول هایت جمع شود،اشک شود و یا نه بشود همان حرکت غمگین دست ها،سر،پاها...می گذاری اندوه بیاید به سطح،بروز یابد و تمام شود فقط آن موقع است که می شود گفت« آخرشه پریا!»

پی نوشت:می روم.من کمی به سکوت احتیاج دارم،به تنهایی،به انزوا...یا خوشحال بر می گردم یا سالم. می بینید؟هر دو سرش برد است.گفتم از اول که این بازی ما هر دو سرش برد است.تا یک مدتی که نمی دانم چقدر،در پناه حق!