در رثای یک لبخند

اسمش میم بود و فامیل ما.یک دو سالی باید از من کوچکتر باشد.بعد ناگهان چشم روی هم گذاشتیم و باز کردیم و میم شیطان تخس که از دیوار راست بالا می رفت،صاحب زن و بچه شده بود و پسری داشت که دست پدرش را در شیطنت از پشت می بست.همین چند لحظه پیش با مادر صحبت می کردم؛گفت که میم و پسرش خانه ما بودند،گفت که دارد از همسرش جدا می شود،گفت که عید رفته مشهد و آنجا به مکالمات همسرش مشکوک شده،که موبایلش را چک کرده،که دیده آنچه که نباید،که زنک اقرار کرده چهار ماه است با مردی ارتباط دارد.

دارم با مادر حرف می زنم اما،ناقوس همه کلیساهای جهان در مغزم سرود رنج سر می دهند.می دانم خیانت زن و مرد بر نمی دارد،می دانم که زن باشی یا مرد،خیانت پرتت می کند به یک جهنم فروزان که هیزمش جان توست و آتشش به نوبت رنگ حماقت،حسرت،بی کفایتی و طرد شدن می گیرد.می دانم خیانت چطور جان انسان را ویران می کند،با همه روحم می دانم اما این را هم می دانم مرد ها این لحظات اضافه بر همه رنج انسانی،بار لعنتی توقع جامعه را هم روی دوششان حمل می کنند که چرا از حریم خانه ات پاسداری نکردی؟چرا هوشیار نبودی؟چرا نمی روی طرف را بکشی بی غیرت؟چرا؟چرا؟چرا؟...

اسمش میم است.یادم مانده که پسرک شاد،خندان،شیطانی بود و دلم نمی خواهد یادم بماند چند وقت لعنتی خدا طول می کشد تا پسرش دوباره آن لبخند معصومانه او را ببیند!