شکوه علفزار

یادم می آید نوجوان بودم،اگر شانس یاری می کرد و هفته ای یکبار فیلمی گیرمان می آمد،همه جمع می شدیم پای آن ویدیوی مشکی سوپرا و فیلم می دیدیم.معمولن هم از این فیلم های اکشن آمریکایی قستمان می شد.فیلم که تمام می شد،پدرم می گفت«اینم شد فیلم،زمان ما شاهکار می ساختن:بیلیارد باز،سربازان یک چشم،شکوه علفزار» و مادر می گفت«آره شکوه علفزار،ناتالی وود» و پدر اضافه می کرد«وارن بیتی»و برای چند لحظه کوتاه دل می دادند به جادوی سینما تا ببردشان به سال های جوانی،به سال های ناتالی وود و وارن بیتی.این شد که فیلم شکوه علفزار جزیی از نوستالژی زندگی من شد بی آنکه ببینمش.خیلی پی یافتن شکوه علفزار گشتم تا بالاخره قبل از عید خریدمش و امشب شانس دیدنش را پیدا کردم.

راست می گفتند.فیلم خوبی بود.حتمن وقتی فیلمی با چند نسل بعد طوری ارتباط بر قرار می کند که بگویی خوب بوده،نسل مادر و پدرم وقتی از سینما می آمدند بیرون می گفتند«معرکه بود،معرکه» و این بخشی از سحر سینما باید باشد که نسل ها را بهم پیوند می زند و به فرزندان اجازه می دهد در سرزمین رویاهای مگوی والدین شان قدم بزنند و برای حسرت هایشان افسوس بخورند یا برای شادی هایشان هورا بکشند...مامان!بابا!شکوه علفزارتان با شکوه بود!