نشانه ها 1

اولین بار من در کتاب کیمیاگر کوئیلو بود که با این مفهوم آشنا شدم آنجا که کوئیلو مدعی می شود هنگامی که آدمی چیزی را از ته دل بخواهد تمام کائنات برای رساندن او به هدفش مصمم می شوند و با فرستادن نشانه هایی راه رسیدن فرد به آرزویش را هموار می کنند.نشانه ها می توانستند هر چیزی باشند:خوابی که سانتیاگو-قهرمان کتاب کیمیاگر-دید،قوش هایی که در اسمان پرواز کردند،سنگ های اوریم و توریم و...به تعبیر دیگر نشانه می تواند پدیده ای درونی(خواب و رویا،حسی فیزیکی مانند انقباض عضلانی،شهودی درونی و...)یا اتفاقی بیرونی باشد.کمی بعد تر کتابی به نام پیشگویی آسمانی به فارسی ترجمه شد که با بیان برخی اصول تاکید داشت هیچ چیز در زندگی آدمی تصادفی نیست و هر اتفاقی برای هدایت ما به سوی مقصدی مشخص و معین در جهت رشد و سعادت رخ می دهد.به باور جیمز ردفیلد نویسنده کتاب،خداوند با این نشانه ها هر کدام از بندگانش را به سمت کمال هدایت می کند و به نوعی نشانه ها وحی الهی در زندگی انسان ها محسوب می شوند

موضوع نشانه ها برای من وقتی جذاب تر شد که در دوره های یونگ با مفهومی به نام همزمانی آشنا شدم.همزمانی به زبان ساده رخ داد توامان دو واقعه به نحوی است که هیچ یک علت دیگری نمی باشند.مثلن شما به دوستی قدیمی فکر می کنید و او با شما تماس می گیرد.یا ذهنتان درگیر حل مساله ایست و پاسخ را در مجله قدیمی گوشه کمدتان میابید.به تعبیر دیگر یونگ اعتقاد دارد ما در هر سطح از آگاهی که باشیم اتفاقات و افرادی در همان سطح از آگاهی را به سمت خودمان جلب و جذب می کنیم تا در نهایت با درس گرفتن از این شرایط به تمامیت مورد نظر روان خود نزدیک تر شویم

به نظر می رسد مقوله نشانه ها،موضوعی جدی و برای مشرب عرفان طلب ما جذاب و دوست داشتنی است.شخصن در زندگیم بار ها پیش امده که اتفاقاتی نقش نشانه را برایم ایفا کرده اند.اتفاقاتی غریب که پذیرش تصادف محض از سمت آنها کمی برایم غیر ممکن است.با این حساب می توانید مرا جزء معتقدین به وجود نشانه در مسیر زندگی قلمداد کنید.دلم می خواهد کمی در مورد نشانه ها حرف بزنیم:واقعن نشانه ها اصالت دارند؟آیا ما مدام با پدیده های همزمان در حال هدایت هستیم؟آیا می شود به نشانه ها به عنوان عنصر اصلی تصمیم گیری اتکا کرد؟

بیایید در موردش حرف بزنیم