حامد،حامد شب یلدا

برای شکیلا کامنت گذاشتم،عیدت، عیدتون مبارک.دلم ناخوداگاه لبخند زد.یادم پر کشید سمت حامد،حامد شب یلدا!

می دانی ما چقدر دوست می شدیم با هم اگر تو تصمیم می گرفتی بیایی بیرون از آن قاب شیشه ای یا پرده سفید عریض؟که چقدر شبیهیم ما؟که خانه روی آب ساختیم هر دو؟که جهان را از معبر دل هامان تجربه می کنیم نه با مغز و محاسبه؟که «خونه خونه دایی،درآمد صفر،پس انداز زیر صفر»؟که هر دو هنوز خلاص نشدیم از این سنجیدن مدام خود به ترازوی عقایدی که برای نفی شان زور زده ایم؟

های حامد!حامد!حامد! در این حوالی آدم هایی را می شناسم که دلشان را جدی گرفته اند،دست از تلاش برای اثبات خودشان برداشته اند و جنون شان را متبرک فرض کرده اند.در همین حوالی هستند آدم هایی که سرگردانیشان را سرمایه امروز کرده اند بی دلهره فردا؛فردا یعنی کی حامد؟فردای ما اصلن یعنی کدامین روز خدا، وقتی امروز مان خوش نیست؟

درد من حامد در این دوگانگی است.در این پاره پاره شدن بین رویایی اجدادی که می خواهد بماند،بسازد،ریشه بدواند و شهوتی غریب برای رفتن،نماندن،نشدن...این دوگانگی،این همزمان خواستن و پس زدن پدر روح مرا در آورده این روزها...حرفم را خوب می فهمی نه؟