رنجی شبیه دریا

من دارم کم کم رها می شوم از رنجی که شبیه دریاست.جذر و مد دارد.به هنگام جذر نفس اسوده ای میکشی که شکر گذشت و به هنگام مد...به هنگام مد دلت می خواهد جایی میان زمان خودت را گم کنی،از آیینه ها دوری کنی،از خیابان ها،آدم ها،حرف ها...عمیق ترین رنج تمام زندگیم بوده این رنج،مکار ترینشان،هر بار که فکر کردم تمام شده،باز برگشته این بار به شکلی جدید،جانم را سوزانده،قلوه کن کرده قلبم را...قلبم کوچک شده از بس هر بار که تاب رنج نبوده، بخشی از آن را کنده ام و دور انداخته ام...این دفعه اما حس می کنم دارم رها می شوم،خدا کند که پشت بندش دیگر مدی نباشد،دیگر خسته ام خدای صاحب رنج ها!

پی نوشت:قرار بود به نوشته های وبلاگی اسکار بدهیم،کتایون با همین یک جمله«و زندگی گاه یک چاه عمیق می شود که هر چه در آن سقوط می کنیم به تهش نمی رسیم... »برنده اسکار می شد