وحدت

دیشب داشتم برای جمعی از دوستان در مورد فصل «خدایگان» کتاب قهرمان هزار چهره ژوزف کمپبل حرف می زدم.سخت ترین چیزی بود که من تا بحال خوانده بودم در حوزه روانکاوی و اسطوره شناسی و سخت تر از فهمیدنش،توضیح دادنش بود.آخر های بحث یک دیدگاه عرفانی را مطرح می کرد و با تلفیق روانشناسی و اسطوره به یک دیدگاه عرفانی معرکه می رسید.به طور خیلی مجمل شرح می داد که راه رشد انسان از ملاقات با ایزد بانوی کبیر درون و آشتی با انگاره پدر آسمانی مذکر در روان می گذرد و در نهایت آدمی در میابد این چهره های مختلف،زنانگی ناب و مردانگی خالص،نه دو چیز متفاوت که یکی اند.انسان می فهمد که در سطحی بالاتر از آگاهی،آن خرد برتر، نه مونث یا مذکر که هم مونث و هم مذکر است: در واقع نه مذکر و مونث و هم مذکر و مونث.هضم موضوع برای ذهن های دو دویی ما خیلی سخت است و حق بدهید توضیح دادنش دیگر چقدر سخت تر...سعی کردم هر چه که فهمیدم را بگویم و برای اولین بار شاید واقعن شک داشتم توانسته باشم تصویر درستی بدهم از مطلبی که فهمیدم...این میان جمله ای از بایزید بسطامی در کتاب ذکر شده بود که واقعن تکان دهنده بود:«از بایزیدی،چون ماری که از پوست خویش،بیرون شدم سپس عشق را دیدم و عاشق را و معشوق را و جمله یکی بودند»

در اسطوره های خلقت می خوانیم که از یک دو پدید آمد و از دو سه و از سه همه جهان...در سیر سفر قهرمانی یاد می گیریم از سه گانه من آگاه و زنانگی و مردانگی  ناخوداگاه،به دو گانه زنانگی و مردانگی برسیم و از این دو گانگی به وحدانیت زنانگی و مردانگی...به اینکه مادر همان پدر است،پدر همان مادر است،پدر در ماست و ما در پدریم!

پی نوشت:عرفان حوزه بی نهایت جذابی برای من است...بی نهایت جذاب،آنقدر که خواندن متنی از بایزید یا خواجه عبدالله انصاری یا شمس تبریزی تمام عواطف مرا تحریک می کند:به وجدم می آورد،می ترساندم،مومنم می کند،کافرم،آرامم،بر اشفته ام...همه و همه باهم...انقدر انرژی این حوزه برای من عظیم است که از رفتن به سمتش می ترسم و می دانم ترس های ما سرنوشت ما محسوب می شوند