اولیس بی مقصد

دارم روزهای سختی را می گذرانم.اگر می شد طیف تغییرات درونی را که بعضی از لحظات در عمق جانم تجربه می کنم،بیرونی کرده و بنویسم مطئنم از فرط گستردگی و تناقض یک کمدی تراژیک تمام عیار شکل می گرفت.سه هفته ای هست که به شدت درگیر خودم هستم.سفر غریبی داشتم به اعماق،ترس ها و زخم ها را دیدم و اودیسه غریب من همچنان ادامه دارد.

من جستجوگرم.جستجوگر ها همه سرگردانند.ثبات و سکون، قاتل آسایش جانشان است.باید مدام چیزی کشف کنند تا خوش باشند و راضی،سیاحت است که دل شادشان می کند نه ساختن.برای جستجوگر ها هیچ چیز مثل سفر مهم نیست:سفری به اطراف جهان یا به اعماق دنیای غنی درون.جستجوگر اگر نتواند سفر کند غمگین است،جستجوگر اگر نتواند سرگردانیش را مثل یک هدیه کائنات بپذیرد و ارج نهد در یک قدمی انهدام است،جستجوگر اگر نداند تنهایی سرنوشت محتوم اوست در معرض خطر گریز از تنهایی است و جستجوگر اگر تنها نباشد مثل ماهی بیرون از آب است

روزهای سختی را دارم می گذرانم.روزهای سخت تری هم در پیشند.جستجوگر به صورت غریزی توفان را بو می کشد و من مشامم پر شده این روزها از بوی باد های سخت،موج های بزرگ،آبهای تیره...می ترسم و بزرگترین نبردم شاید همین باشد که نگذارم ترس فلجم کند.ایتاکا سراب است،مقصدی در کار نیست،هر جستجوگری روزی باید این را بفهمد،انگار نوبت به من رسیده...