استراتژی انتخاباتی من

١-من اصلاح طلبم و نه انقلابی و نه ناامید.اصلاح طلبی به نظرم یعنی برداشتن گام هایی در عرصه ساخت سیاسی که یا چند قدم بیشتر مرا در راستای اهدافم به جلو ببرد و یا چند قدم کمتر به عقب برگرداند.بر همین مبنا من حتمن رای می دهم

٢-اگر سید محمد خاتمی در عرصه بماند من به او رای می دهم.دلیل و حجت و برهان هم نمی خواهد چون من این مرد را دوست دارم و فکر می کنم بهترین دوران زندگی سی ساله ام را در دوران ریاست جمهوری او گذرانده ام

٣-اگر به هر دلیلی  خاتمی در عرصه نماند،به کسی رای می دهم که بتواند تنش زدایی در عرصه بین المللی،بازسازی اقتصاد و گشایش فضای فرهنگی کشور را با گام هایی سریعتر پیش ببرد.

۴-با ترکیب فعلی افرادی که کاندیدا شده اند یا احتمال کاندیداتوری شان وجود دارد اولویت های من بعد از سید محمد خاتمی به ترتیب میرحسین موسوی،کروبی،قالیباف،  و علی اکبر ولایتی اند.

۵-از کاندیدایی که به او رای می دهم توقع ندارم ساختار سیاسی را تغییر دهد،یکشبه ما را از یک سیستم مذهبی-سنتی به یک ساختار مدرن دموکراتیک و لیبرال رهنمون شود،در کوتاه مدت یک معجزه اقتصادی را سامان دهد و یا ظرف زمانی اندکی با باراک اوباما فالوده بخورد.از خاتمی یا هر کاندیدایی که به ترتیب فوق در اولویت من اند توقع دارم به گشایش نسبی فضای سیاسی،اجتماعی و فرهنگی کمک کند.پرونده ایران را از شورای امنیت سازمان ملل خارج کند.مانع از تبدیل تنش سیاسی با آمریکا به تنش نظامی شود.با حمایت از بخش خصوصی و اعمال انضباط اقتصادی نرخ تورم و نرخ رشد اقتصادی را به حدود سال ٨٣-یعنی به ترتیب یازده درصد و هفت و نیم درصد-برساند.مانع از اجرای طرح حذف یارانه ها بدون حذف انحصارات دولتی و کاهش نرخ تورم شود

۶-برای انتخاب کاندیدای مورد علاقه ام حاضرم هزینه بدهم.از نوشتن در وبلاگ تا جلب نظر مردمی که در طول روز با آنها سر و کار دارم تا حتی پوستر چسباندن به دیوار و پخش تراکت به وقت لزوم...این بار حاضرم وقت بگذارم و هر کاری که از دستم می آید انجام دهد تا این کابوس شرم اور ۴ ساله دیگر تکرار نشود

فکر کنم برای اولین بار می دانم با توجه به ظرفیت های قانون اساسی و اختیارات ریاست جمهوری باید از کاندیدای مورد علاقه ام چه بخواهم و چه نخواهم.چه کنم که برنده بازی انتخابات باشم و چه کنم که بعد از پیروزی با هزینه کمتر و سهولت بیشتری به این اهداف برسم.