قصه آن پسر کوچولو که دعوا دوست نداشت

زنگ می زند ،چکش را می خواهد،توضیح می دهم که منشی مان نیست،موتوری مان هم ایضن،کسی را بفرست تا چک را بگیرد. صدایش را بالا می برد که تو باید چک را بفرستی.آرام برایش توضیح می دهم که صدایت را بیاور پایین،دلیلی برای عصبانیت نیست.باز به پرخاش ادامه می دهد،صدایم را می برم بالا،حرفش را قطع می کنم و به او یاداور می شوم اصلن عددی نیست که بخواهد تند با من حرف بزند و گوشی را می گذارم...به خودم نگاه می کنم که صدایم لرزان است حالا...بیشتر به خودم نگاه می کنم که بغض ته گلویم است.خنده ام می گیرد که مرد حسابی!دادت را زده ای،تلفن را هم قطع کردی روی طرف،حالا دیگر بغض کردنت برای چیست؟

امیرحسین کوچولویی را می بینم که دعوا بلند نیست،از دعوا می ترسد،نرمش همیشه برایش ارزش بوده و سختی ضد ارزش،تهاجمی نیست...دلم ضعف می رود برای خود کوچولویم و می دانم باید سعی کنم به موقع داد کشیدن را بیشتر و بیشتر یاد بگیرم،حتی به قیمت بغض کردن و لرزیدن صدا