امروز چه دلتنگم

منتظر آژانس بودم که بیایم خانه.ماشین دیر کرد،وقتی رسید رفتم که بدخلقی ام را سر راننده خالی کنم.نمی دانم اول چهره کودکانه راننده منصرفم کرد یا صدای داریوش که از ماشینش می آمد(امروز چه دلتنگم)

منصرف شدم از بد اخلاقی.حرف زدیم تا خود خانه،حرف زدیم و داریوش گوش کردیم.می گفت« داریوش از یه چیزایی می خونه که من می فهمم.این جدیدیا از یه چیزایی می خونن که من نمی فهمم»

حرفمان که تمام شد و رسیدیم؛یادم افتاد هنوز هم هنگام غم،هیچ کسی مثل داریوش و آن کوله بار نوستالژیک آهنگ هایش،کاتالیزور اشک ریختن برای من نمی شود که نمی شود