(از عشق و سایه ها)-3

یادم میاید زمانی که داشتم چند سال پیش جدا می شدم همان روز های آخر همسر سابقم رو کرد به من و گفت«می دونی تو زیادی نرمی،زنا خلاف این حرف هایی که می زنن همیشه از مرد های محکم خوششون میاد مردی که بلد باشه بهشون تحکم کنه»...همان وقت ها حال جسمیم بد بود،رفته بودم پیش دکتر.نسخه ام را که پیچید گفت«ببین جوون!زن رو باید همیشه تو حال خوف و رجا نگه داشت،دستت نباید رو بشه براشون،نباید بدونن کجایی چه می کنی کی میای کی میری و...»...و من انگار این درس را یاد نگرفتم که نگرفتم تا آنجا که یکبار دیگر عزیزی به من گفت«اصلن باورم نمیشد که تو بتونی منو دوسم نداشته باشی».خوب تا جایی که به من مربوط می شود هم همسر سابق و هم این دوست اشتباه برآورد کرده بودند:اولی فکر نمی کرد من عمرن جدا شوم از او و دومی یقین داشت وظیفه سازمانی من دوست داشتن اوست حالا رابطه هر جوری که پیش رفت،رفت.سیر حوادث اشتباه بودن محاسباتشان را ثابت کرد اما روند بازی چنان شد که برنده شدن من فرق چندانی با باختن نداشت

بعد از آن تجربه جدایی،یکبار همین جا شعار دادم من باور ندارم همه انسان های محبت را با ضعف یکی کنند و من می گردم زنی را پیدا می کنم که از «دوستت دارم» گفتن هایم خسته نشود و حمل بر ضعفشان نکند.خوب اقرار می کنم حالا به کارامدی این روش کمی شک کرده ام-آدم است دیگر یک وقت هایی شک می کند.یک ذره تصویر را کلان تر بگیریم زن عاشق می شود چون آنیموس(مرد درون)اش را فرافکن می کند روی یک مرد بیرونی.این آنیموس برای بیرونی شدن به شدت رنگ لایه ناخوداگاه شخصی زن را می گیرد و اولین تلقی زنانه از مردانگی پدرش است.به طرزی غریب زنان در مرد زندگی شان به دنبال تصویر پدر می گردند حالا یا به دنبال مردی شبیه پدرند یا مردی صد و هشتاد درجه خلاف او(بسته به مطلوبیت یا عدم مطلوبیت تصویر درونی پدر).برگردیم به نسل پدر ها.مردانی متولد دهه بیست و سی.مردانی تحت تسخیر چهره سنتی مرد.مردانی که گریه نمی کردند،راز هایشان را با زنان شریک نمی شدند،ابراز عاطفی نداشتند و همه اینها با هم در ذهن ناخوداگاه دخترک کوچکشان می شد امنیت،مسوولیت و تعهد یعنی سر جمع، مردانگی!به احتمال خیلی زیاد هیچ دختر امروزی حتی در سنتی ترین خانواده ها حاضر نیست دیگر پذیرای چنین تصویر دمده ای از مردانگی باشد اما تضادی مهلک وجود دارد بین این تصویر خوداگاه و نقش پر رنگ ناخوداگاه و تا ما درکی از فرایند ناخوداگاه درون نداشته باشیم تسخیر اوییم و بی پناه مقابل خواسته هایش

حالا مشکل من کجا پر رنگ می شود؟دقیقن همین جا که من زن زندگیم برایم فراتر از زن زندگی است.او میشود ملکه من.دلم می خواهد برایش شعر بگویم،عاشقانه بنویسم،چپ و راست قربان صدقه اش بروم،هر کاری از دستم بر می آید بکنم تا امن باشد،تحکم نکنم-کدام خری برابر ملکه اش تحکم می کند؟-و...من احساساتم را سانسور نمی کنم و حدس می زنم ناگهان تضادی عمیق بین رفتار من و ناخوداگاه زنانه که منطبق بر تصویر سنتی مردانست پیدا شود.تضادی چنان ژرف که ترجمه عشق و محبت جوشان مرا در زبان زن زندگیم می کند ضعف،می شود مرد ضعیف،می شود مردی که می توان با او هر رفتاری کرد و واکنش ندید.برای همین شاید وقتی صدایم در میاید زن های زندگیم سورپرایز می شوند...یک جایی اشکالی هست در من که باید حل شود.شاید باید قبول کنم که سیاستمدارانه رفتار کنم و شاید باید قبول کنید که این سیاست مداری را به حوزه عشق بردن چنان منجزرم می کند که ترجیح می دهم هزار بار دیگر بیایم اینجا و عزا بگیرم اما عاشقی سیاست پیشه نباشم

روز های آخر این رابطه اخیر،به تاواریش گفتم«نمی دونم کجای کار غلطه،من همه جوره بودم برای این آدم»و او جواب داد«شاید مشکلت همینه که همیشه زیادی بودی»