یادگار یک شب که دلتنگ بودم ومست...مهمان شعر سایه و ساز لطفی

امروز نه آغاز و نه انجام جهان است/ای بس غم و شادی که پس پرده نهان است    

گر مرد رهی غم مخور از دوری و دیری/دانی که رسیدن هنر گام زمان است   

تو رهرو دیرینه سرمنزل عشقی/بنگر که ز خون تو به هر گام نشان است

آبی که برآسود زمینش بخورد زود/دریا شود آن رود که پیوسته روان است

از روی تو دل کندنم آموخت زمانه/این دیده از آن روست که خونابه فشان است

دردا و دریغا که در این بازی خونین/بازیچه ایام دل آدمیان است

...

خون میچکد از دیده در این کنج صبوری/این صبر که من می کنم افشردن جان است 

از راه مرو سایه که آن گوهر مقصود/گنجی است که اندر قدم راهروان است