برای یک دوست نادیده

دوستی برای من کامنت گذاشته که راه حلی نشانش بدهم تا معشوقش به عشقش اعتراف کند و ترکش نکند.نوشته که به من بگو چطور می توانم نگهش دارم؟نه ای میلی داده نه آدرس وبلاگی پس جوابش را همین جا می نویسم

دوست عزیزم !کامنتت را دیدم و از شوخ طبعی روزگار خنده ام گرفت.من اگر بلد بودم کسی را نگه دارم این وبلاگ معزز ظرف بیست روز گذشته شبیه صحرای کربلا نبود.نظر به تبدیل هر از چندگاه این وبلاگ به حسینیه و صحنه سینه زنی، رسمن به نظر می رسد من صلاحیت ارایه راهنمایی در مورد حفظ یک رابطه را ندارم.اما سوالی هست و نکته ای.سوال این که اگر واقعن کسی نمیتواند علاقه اش را به شما بروز دهد و از شما می گریزد خوب اصلن چه اصراریست به حفظ این رابطه؟فرضم این است که شما حد اعلای صبوری را به کار برده اید و نتیجه نگرفته اید خوب شاید بد نباشد به جای پرسیدن چگونه چنین معشوقی را نگه دارم از من بپرسید با عزای این رابطه چطور کنار بیایم که به جان خودم در این زمینه خاص من از هر متخصصی،متخصص ترم.می دانم که چقدر پریشانی و می دانم رنج دل کندن از معشوق تا چه حد ویران گر است پس بگذار نکته ای بگویم برایت که روزی من آشفته را آرام کرد و شاید به درد تو هم بخورد.

یک روز پاییزی که میان سفره چه کنم نشسته بودم و حرص و غصه را با هم میخوردم این جمله از اشو به شدت آرامم کرد«از رها کردن نترس.هیچ کس نمی تواند چیزی که مال توست را از تو بگیرد و تمام دنیا نمی توانند چیزی که مال تو نیست را برایت حفظ کنند»شاید بد نباشد از رها کردن نترسی!

پی نوشت:فرض کردم که علاقه ات را ابراز کرده ای ،آشکارا نشان داده ای که دوستش داری و با این حال به جای معشوقه،داری روزگارت را با سایه گریزانی میگذرانی.