اودیسه

آدم در نگاه اول حس می کند باید کمی از دنیا فاصله بگیرد اما در واقع کمی که جلو می روی می فهمی باید از خودت فاصله بگیری،کمی دور تر بایستی و بدون هیچ ملامت و گلایه ای بپرسی چرا؟چرا پسر جان سر همه روابطت همین بلا می آید؟چرا عاشق آدم های نامناسب می شوی؟این چرا ها اگر بی جواب بمانند دو راه حل بیشتر نمی ماند یا توکل کنی به شانس و اقبال و متوسل شوی به ١۴ معصوم تا در آینده دوباره حال روزت مثل این روزها نباشد و یا بگردی درون خودت برای چرایی

چرا این ماجرا اتفاق می افتد؟چرا زنان زندگی من وقتی خیلی مهم می شوند ترکم می کنند یا ترکشان می کنم؟یعنی باید برگردیم به همان کودک نوزاد که با مادرش قهر کرد و شیر نخورد؟یا همان بچه کم سن و سالی که شهین را دیگر ندید کنار خودش؟شاید باید برگردیم سراغ آن کودک نا امن که ناخوداگاه دوای درد ناامنی را در روابطش می بیند و انتظار امنیت دارد و جالب اینکه همان چیز هایی که به عنوان پارامتر های امنیت بخش در ذهنش روی آنها حساب می کند تبدیل به پاشنه آشیل رابطه می شوند و از همان جا صدمه می بیند...نمی دانم ولی می خواهم بدانم.این یک سفر بزرگ به عمق روان من است،یک تلاش عظیم برای روبرو شدن با تاریکی به امید یافتن نور.سفر ترسناکی که از آن گریزی نیست:نه روح من و نه جسم من دیگر طاقت چنین ناکامی هایی را ندارند

من می روم تا بمیرم و از خاکسترم دوباره متولد شوم...اولیس سرگردانم من، در تکاپوی یافتن ایتاکا،برای بازیابی پنلوپ و تلماک...من از این رنج گنج می سازم،باشید و ببینید!

پی نوشت:منظورم از آدم های نا مناسب اصلن آدم های بد یا خوب نیست،صرفن دارم به بی سرانجام بودن این روابط اشاره می کنم و جور نشدن چفت و بست های لازم برای پایداری یک رابطه