برای دوستانی که نگرانند

نگرانید که غرق شوم توی این دلتنگی و غصه و خاطره؟نگران نباشید.به نظر خودم همه چیز داره طبیعی و خوب پیش میره.یه رابطه با اون عمق رو نمیشه یکشبه تموم کرد.طول می کشه،زمان می بره و از نون شب واجب تره ادم به خودش زمان بده.مثل بارداری می مونه بیرون اومدن از افسردگی یک چنین ماجرایی.باید بذاری طبیعتت خودش به وقتش کمکت کنه تا بیای بالا،زودتر بالا اومدن،متوسل شدن به راه حل هایی مثل یک رابطه جدید یا شلوغ کردن اطرافت فقط و فقط باعث کورتاژ ثمره افسردگیته...به نظر خودم دارم خوب جلو می رم پس جای نگرانی نیست

اتفاقایی مثل مرور اون اس ام اس ها رو بذارین به حساب حرفی که پریا به حامد توی شب یلدای پوراحمد زد«انقدر زخم بزن به خودت تا چاقوت دیگه تیز نباشه و کند شه»...یا اگنس کتاب جاودانگی، وقتی نگران تحمل نکردن آهنگ محبوب پدرش تو مراسم تدفین اون بود انقدر همون آهنگ رو گذاشت و باهاش گریه کرد تا دیگه شنیدن اون ملودی اشک تو چشاش نمیاورد...اینا میشن فعالانه سراغ خاطرات رفتن،میشن بازیافت رنج.مطمئن باشین اگر ما سراغ این خاطرات نریم اونا دست از سرمون بر نمیدارن.اگر اون اس ام اس ها هنوز دردم میارن یعنی هنوز وقت پاک شدنشون نیست.

فلذا در خاتمه به استحضار ملت همیشه در صحنه می رسونم نهضت کما فی السابق ادامه داره و به نظر خودم جایی برای نگرانی نیست...رسمن هیهات من الذله یا یک همچین چیزایی!