عشق سینما

می دونین فکر می کنم این جزء نعمات گنده پروردگاره که هنوز فیلمایی هستن که بعد دیدنشون بخوای بدویی بیای وبلاگ بنویسی...مثل این فیلم Flashbacks of a fool . مهمترین نکته در موردش می دونین چیه؟اینکه من اصلن نمی دونم از چی این فیلم انقدر خوشم اومد؟بازی ها خوب بود ولی نه معرکه،خط داستانیش یعنی بازگشت مرد گمگشته در پی یافتن هویت اصیل خود فکر کنم دیگه لااقل تو شونصد هزار فیلم مختلف تکرار شده و اون قسمت هایی هم که قرار بود با احساس رمانتیک من بیننده بازی بشه از بس گل درشت بودن که نمیشد فوق العاده محسوبشون کرد...تازه من با دانیل کریگ-نقش اول فیلم-هم میونه چندانی ندارم.اما به رغم همه اینها فیلم رو خیلی دوست داشتم،دلم براش رفت،اشکم درومد براش...مثل عاشق شدن میمونه دل دادن به بعضی از این فیلم ها...یه وقتایی یه کسیو میبینین و تو همان نگاه اول می فهمین خیلی خوشگله یا خیلی روشنفکره یا خیلی باهوشه یا...ولی عاشقش نمیشین بعد یهو چشم باز می کنین می بینین مثلن دلتون برای کسی رفته که هیچ کدوم از اون خیلی ها رو شاید نداشته باشه ولی به نظر شما منحصر به فرده...این فیلمه هم دقیقن یه همچین چیزایی بود...نوع خاصی از گوگولیت داشت که توجیهی براش ندارم ولی دوسش داشتم...همین!