سرم را بالا می گیرم

می گویی ٣٢ ساله شدیم و (هیچی) توی دستمان داریم،به مسخره بازی برگزار می کنم و می گویم ببین من هنوز دو ماهی مانده تا بروم توی سی و دو سالگی پس من هنوز وقت دارم برای کاخ ابیض ساختن،تو برو خود را باش.تلخ می خندی و من تلخیت را خوب می فهمم.این خالی بودن دست و جیبمان شده برای من هم سوال.خودت لااقل خوب می دانی که از ١٨-١٩ سالگی،مثل تو کار کردم یا سعی کردم کار کنم.می دانی که هیچ وقت از کار فراری نبودم اما حاصل همه تلاش من شده همین که میبینی.اجاره نشینی و خالی بودن عریضه و قسط.

اما یک چیزی فرق کرده انگار.تا همین چند ماه پیش من خجالت میکشیدم از دستهای خالی ام.از ماشین نداشتن،از کارمند بودن و از هزار پدیده مشابه دیگر...ناامن بودم و فکر می کردم پول امنم می کند.غصه آن سهام کذایی را می خوردم که فقط قسطش ماند برایم.خدا هم نمی داند من چقدر ملامت کردم خودم را بابت بر باد دادن آن سی و چند میلیون در یک اشتباه محاسباتی ساده...اما جان برارم!چند وقتیست دست از سر خودم برداشتم.دیگر خودم را فقط با داشته های مادیم نمی سنجم.نمی دانم اصلن چطور شد  رسیدم به اینجا که نگاه کنم به خودم و بگویم «ببین امیرحسین همه سعیتو کردی همیشه خدا و تهش شده این،دمت گرم!»بعد نگاهی کنم به اطرافم و ببینم دلم می خواست ثروت ایکس و ایگرگ را داشتم ولی امیرحسین امروز نبودم؟ و به جان خودم  همیشه ترجیح دادم امیر حسین بودن را...تازه این روز ها دارم ور درویش مسلک روحم را هم کشف می کنم.دیگر کمتر از گذشته می ترسم از بی پولی و بی پناهی...حتی پریشب ها که نگران جفت و جور شدن کار جدید بودم یک لحظه به خودم گفتم به درک نشد هم میروم با لانگ جان توی آژانس کار می کنم.بعد از خودم پرسیدم یعنی میری؟ و دیدم جواب مثبت است.حتی قسمت شوخ طبع روحم گفت میریم بعد هی میایم از تجاربمون وبلاگ می نویسیم بعد منو روحم با هم خندیدیم و قضیه کمرنگ شد...دیگر آزار نداد.

به قول تو رسیدیم به سی و دو سالگی و حاصل مالی زندگی مان شده همین اندک...به درک، عوضش همه سعیمان را کردیم،عوضش بار ها زمین خوردیم و بلند شدیم،عوضش جگرمان طلا و سرمان بالا...سرت را بالا بگیر رفیق!روزگار پدر سوخته دستمان را اگر خالی نگه داشته عوضش دلمان پر است  از هزار حرف رفیقانه...سرت را بگیر بالا جان برار!